Düşündüm: "Gökte herkesin bir yıldızı olduğu doğruysa, benimki çok uzakta, karanlık ve pek önemsiz bir şey olmalıdır. Belki de benim hiç yıldızım yok!"

Ne zaman mutlu olmaya kalksam; otur diyor yalnızlığım, otur…

Gitti işte... Herkesin gittiği gibi.

Sokaklarım koyu karanlıktır. Koyu karanlıktır düşlerim. İşte bunun için hüzün çökmüştür yüreğime, Aydınlıkta pek belli olmaz gülüşlerim.

Benim payıma düşen, anılar bahçesinde hüzünlü bir gezintidir.

Kabullenmek, kendi mezarına toprak atmak gibidir bazen.

Karanlıkta aylak aylak dolaşarak aradı bir dostum ışığı, ben evimde sıcak çorbama daldırırken kaşığı. Birbirimizi karanlık kamufle etmişti ve durum kötüydü. Diğerlerini ışıklar bronzlaştırdı, tenler ölüydü. Birisi kalbini tâmir ettirdikten sonra hiç ağlamadı. Diğer dostum son yediği kazıktan sonra hiç konuşmadı. Derler ya, ağzını bıçak açmadı, diğer dostum Hakk'a karşı geldi beli bir daha doğrulmadı.

Ve herkes bir gün gider. İnsan kendine kalır sonunda.

Buzdan bir kütle, mumyadan bir heykel gibi izledim kaderimi. Babam yanımda olsa bir tokat atar kendime getirirdi beni.

Seniha kendisinin de bu kirli aydınlığın altında bu eşya ile beraber küflendiğini hissetti. Ayağa kalktı, alnını cama dayadı ve dışarıya baktı. Ağaçlar soyulmuş, havuz, dökülmüş yaprak tabakaları altında görülmez olmuştu. Sonbahar denilen mevsim ne hazin bir mevsimmiş! Bu, adeta yazın çürüyüşü, parça parça çürüyüp dökülüşü gibi bir şeydi.

İşte ben hep böyle garip mahzun, Bir şey beklermişcesine yaşıyorum…

Dertleşecek bir kedim bile yoktu.

Kayıp bir bavul gibiyim, havaalanında, Ya da boş bir yüzme havuzu, sonbaharda.

Dalda muhabbette kumrular, bana ayrılığı sordular. Dedim afet, yangın, dedim kar. Dedim adet aşkı vururlar.

Bir yorgan misali örtündüm yalnızlığı, bu yıl da aşk buraya hiç uğramadı.

Yalnızlık bütün olağanüstü kafaların yazgısıdır, onlar bu yalnızlıktan zaman zaman yakınsalar da ehveni şer olarak hep onu seçeceklerdir.

Bakacağım tek yön önüm, doğru rotayı izler gözüm. Rüzgâra emânet sözüm, hasretlerle yandı gönlüm. Yalnızlığım kalbime zulüm, korkutmakta her an ölüm. Ben bir pembe diziyim, her günüm bir bölüm.

Bu dünya tarihinin girdabına yanlışlıkla kapıldığıma aslında kaz çobanı olmak üzere doğmuş biri olduğuma inanacak birini bulmam lazım.

‘En kötü şeyin hayatı yalnız bitirmek olduğunu düşünürdüm ! Hayır ! En kötü şey; seni yalnız hissettiren insanlarla bitirmek!

Aslında sorarsanız, ben güldürdüm, siz güldünüz sonra ben ağladım siz yine güldünüz.