Dünüyle ünlü insanlar bugün gün yüzü görmezler.

Birkaç kere karşılaştık. İyi biri. Rockstar kelimesini sonuna kadar yaşayan bir adam. Etrafında sürekli korumaları var. Duştayken bile kendini bie rockstar gibi hissedebiliyor. Tabii bu da başa bela. Onun durumunda olmak istemezdim. Sürekli kendini allayıp pullaması gerekiyor. Ben ise konser bittikten sonra pantolonumu çıkarıp rahatlıyorum. Hepsi bu.

Nice ünlü kişileri yer altına gömdüler de varlıklarından yeryüzünde iz kalmadı... Toprak, kendisine teslim ettikleri o kocamış leşi öyle bir yedi ki, sonunda kemiği bile kalmadı.

Biri bana, "Ama Beatles materyalizm karşıtıydı." dedi. Bu büyük bir mit.

Diziler tarzım değil. Sinema daha güzel.

Yıllarca hep zengin, fabrikatör baba rolünü oynadım. İşin en acıklı kısmı ise bütün gün zengin baba rolünü oynayıp çekim bitiminde eve gitmek için soğukta, köşedeki durakta dolmuş beklemem olmuştur.

Benim öyle bir tipim var ki hem komediye hem dramaya uyum sağlayabiliyorum. Yalnız kötü adam rolünü oynayamıyorum. Çünkü tipim kötü adam rolüne müsait değil. Bir defa oynamaya kalktım, ağzıma yüzüme bulaştırdım, bir şeye benzemedi.

Dünüyle ünlü insanlar bugün gün yüzü görmezler.

Adı her yerde kendisi yok!

Bugünün başkanı yarının yalnızca posta puludur.

Hollywood, Iowa'lı insanların kendilerini yıldız sandıkları yerdir.

Drama, aktörlerin ağlamasıdır diye düşünürdüm. Lakin drama seyircinin ağlamasıdır.

Sinema rüyanın dillerini kullandığından beri rüyalar hakkında konuşmak filmler hakkında konuşmak gibi; yıllar saniyeler içinde geçebilir ve kendinizi bir anda başka bir yerde bulabilirsiniz. Bu görüntülerden oluşmuş bir dil. Ve gerçek sinemada, her nesne ve her ışığın aynı rüyada olduğu gibi bir anlamı var.

Ne yazık ki ekranda nasıl görünürseniz öyle tanınıyorsunuz. Bu yüzden sürekli gergin oluyorsunuz. Mesela geçenlerde karım ve çocuğumla yemek yiyeceğiz, arabayı park ettik, arkamızdaki araç da kötü park etti. "Arkadaşım bir düzeltebilir misin?" dedim, “Pardon başkomserim” diye geri çekti arabasını.

İmaj bir şeydir ve insanoğlu olmak başka bir şey… Bir imaja uygun yaşamak çok zordur.

Teknoloji olağanüstü bir ivme ile ilerleyişini devam ettiriyor. Sinemaya ilk başladığımda takvimler 1 Kasım 1963'ü gösteriyordu. Sinemaya 'Madam Tamara'nın Köşkü' filmiyle başlamıştım. O zamanlar eski tip kurmalı kameralarla çekim yapılıyordu. Ama şimdiye baktığınızda teknolojinin gelişmesi ile birlikte kameralar adeta evrim geçirdi. Şimdi bir fotoğraf makinesi ile bile film çekilebiliyor. Diğer yandan o dönem ki filmler 25-30 günde çekilebiliyordu. Şimdi ise bu süreler çok kısaldı. Aslında bu durum senaristleri çok zorlayan bir gelişme. Dizilere baktığınızda 4-5 günde bir bölüm çekilebiliyor. Bu durum da senaristin daha hızlı olmasını gerektiriyor. Senaristler teknoloji ile yarış halinde adeta.

Bana çok kötü filmler teklif ediyorlar. Hep travestiler veya marslılar.

Kimsenin izlemediği filmler yaptım, hatta kendimin bile izleyemeyeceği filmleri.

Saçım ben ünlü olmadan önce ünlenmişdi.

Uğur Mumcu katledildiği gün, Villa'da çalışıyordum, 24 Ocak 1993, Temren haber verdi, hiç beklemiyorduk ve artık acele etmem gerektiğini düşündüm. Arkasından Eşref Paşa'nın, Şubat 1993 ve hemen sonra da Turgut Bey'in, Nisan 1993, ölümlerini idrak ettik. Zamanımın azaldığını hissettim.