Yalnızlık Müziğin bile seni dinlemesidir.

Karanlıkta aylak aylak dolaşarak aradı bir dostum ışığı, ben evimde sıcak çorbama daldırırken kaşığı. Birbirimizi karanlık kamufle etmişti ve durum kötüydü. Diğerlerini ışıklar bronzlaştırdı, tenler ölüydü. Birisi kalbini tâmir ettirdikten sonra hiç ağlamadı. Diğer dostum son yediği kazıktan sonra hiç konuşmadı. Derler ya, ağzını bıçak açmadı, diğer dostum Hakk'a karşı geldi beli bir daha doğrulmadı.

Sessiz değilsin. Büyük bir gürültünün içindesin, duymuyorlar.

Ne gariptir şu ayrılık günleri... Bir dosttan da, düşmandan da ayrılsan; nedense bir tuhaf oluyor insan...

Susmak yalnızlığın ana dilidir.

Bir zamanlar yaralanmış gölgeniz Yalnızlığa ısılanmış geliyor.. Şiirlerde şarkılaşmış seslerle Duyularla durulanmış geliyor.. Her uykumdan uyanıyor gölgeniz, Gözlerime uzanıyor gölgeniz, Karanlıkta ışıklaşmış renklerle Özlrmime boyanıyor gölgeniz.

Yalnız kaldınız sanırsınız, Biliyorum. Yalnız bırakılmışsınız, Biliyorum. Ötesi yok. Ötesi var: Yalnızlık Müziğin bile seni dinlemesidir. Yalnızlık İnsanin kendine mektup yazması Ve dönüp-dönüp onu okuması Yalnızlığın da ötesidir.

Biraz sonra Sonra Olacaktır Ötesi var: Yalnızlık Müziğin bile seni dinlemesidir.

Seniha kendisinin de bu kirli aydınlığın altında bu eşya ile beraber küflendiğini hissetti. Ayağa kalktı, alnını cama dayadı ve dışarıya baktı. Ağaçlar soyulmuş, havuz, dökülmüş yaprak tabakaları altında görülmez olmuştu. Sonbahar denilen mevsim ne hazin bir mevsimmiş! Bu, adeta yazın çürüyüşü, parça parça çürüyüp dökülüşü gibi bir şeydi.

Kandırılmışlık hissi gerçekten berbat.

Müzik, söylenemeyen ve hakkında sessiz kalmanın imkânsız olduğu şeyleri ifade eder.

Hiçbir şey söylemiyor, ama elinde öğlen yemeği için getirdiği bir tabak var. Masanın üzerine bırakıp gidiyor. Kilitliyor. Yeniden sessizlik.

Sen hiç tek başına, kimsenin bulunmadığı ve hiçbir aksi seda vermeyen bir boşlukta konuştun mu?

Hafif acılar konuşabilir ama, derin acılar dilsizdir.

Geçenlerde kızın biri arayıp "Hemen gel. Evde kimse yok " dedi. Hemen oraya gittim evde kimse yoktu.

Yalnız olmanın, düşünecek zaman bulmanın ve sessizlğin tadını çıkarabilmenin son derece tazeleyici ve huzur veren bir niteliği vardır.

Geçip gitti günüm! Hiç kimsenin konuğu da değilim. Beni bekleyen bir gece var Uzun mu uzun Ama ben çok yorgunum.

Ne kaldı geriye kendime dair söylediklerimden, Sahte hazineler sakladım boş dolaplarda.

Eskiden hayallerimiz vardı, gerçekleştirmeyi umduğumuz. Şimdi bırakın gerçekleştirmeyi, umabilmek en büyük hayalimiz oldu.

Neden böyle sessiz olduk? Neden herkes hep böyle kendi dünyasına çekiliyor?