Ebedi hayatın ne olduğunu bilmem ama, bu dünyadaki hayatımız kötü bir şakadan ibarettir.

Hayat, ona ilgi duyan herkes için bir anlam ifade eder.

Ölümden önce hayat var mı?

Bütün hayatımı bir salkım üzüm gibi avucumda sıkmak istiyorum, suyunu, hayır, şarabını damla damla gölgemin kurumuş boğazına akıtmak istiyorum, kutsal su gibi.

Vücut cevhersiz bir kalıp, Hiçe gider hiçten gelip.

İş, erken doğmakta değil, Gelmişken yaşamakta…

İnsan olmak ve hayatı hayvanlardan daha az anlamak ne hazin şey.

Yalnızca yaşamak bile, başlı başına bir çığlıktır.

Hayat ciddi mi değil mi kestirene kadar ben de anlamayacağım.

"Unutma!" dediğimiz olay öyle bir değirmen taşı ki, zaman geçtikçe, değirmen taşları arasında kalan buğday tanelerinin evvela bulgur, biraz sonra un haline gelmesi gibi, olaylar beyinlerde yavaş yavaş un haline geliyor ve zaman ilerledikçe, o un zerrecikleri de zaman rüzgârı önünde savrulup gidiyor.

Dünyada, bir kitabın içerisindeki sözcükler gibiyiz. Her nesil; bir satır, bir cümle misali.

Mutluluk, sağlık ve zayıf hafıza anlamına gelir.

Yaşamın amacı hatırlamaktır.

Konuşmanın ve eylemin olmadığı bir hayat, dünya karşısında kelimenin gerçek anlamıyla ölüdür.

Kuş ölür, sen uçuşu hatırla.

Yaşamın belli bir anlamı varsa, demek ki biz hepimiz dikiş tutturamamış insanlarız.

Hayat bir hatıra ve daha sonra hiçbir şey.

Anı yoktur. Anıların kendisinden kaynaklanan, başka bir kişilikle yaşanmış, bir başka hayat vardır. Gerçek zaman, eşit saatlere bölünmüş, mekanik bir yapı değildir. Tüm bunların sonunda burnunuza gelen şey, "katmerli papatyaların ateşte yanan kalplerinin kokusu" olacaktır.

Sınırı yok bu hiçlik mertebesinin. Tarifi yok dünyadaki sahipsizliğimin.

Zâten inancımız olmasa, vâr olmanın anlamı anlamsızlıktan başka bir anlama gelir miydi?