Hiçbir şeyden pişman değilim. Bugün olsa yine kaçardım, yine vatanıma gelirdim. Hayatımda pişmanlık duyduğum çok önemli bir şey hatırlamıyorum. Haa, keşke erkenden evlenseydim diyebilirim. Çünkü annem çok baskı yaptı bana 'evlen' diye...

Söyleyin O Rus Çar'ına; başında bulunduğum bu kahramanların kalplerinde kökleşen zafer imanı,kökünden kazınmadıkça; en genç muhariplerimle, en ihtiyar naiplerime kadar tek kurşunları ve tek kolları kalıncaya kadar bu mübarek vatanı, son dağına,son köyüne ve en son kaya parçasına kadar karış karış müdafaa etmekten beni hiçbir kuvvet men edemeyecektir. Bu uğurda bütün evlad ve ailemi kılıçtan geçirseniz, en son müridimi yok etseniz tek başıma ve son nefesime kadar; sizinle yine dövüşeceğim. Son cevabım budur!...

Hatırlayın! Beyrut'tan ayrılırken bana sormuşlardı. Nereye gideceksiniz diye... Ana vatanıma, Filistin'e gideceğim demiştim; işte geldim.

Ben Allah yolunda yaptığım bir iş için asla özür dilemem.

Elk ile git. Tereddüt yok, imar yok. acele neyin iyi neyin kötü olduğunu, neyin ahlaki veya ahlaki olmayan olduğunu sormaması. Hayatını istediğin gibi yaşa, istediğin gibi yaşa. Ve acelenin yıllara dayandığı gün, sizi temin ederim: yıkıma pişman olmayacaksınız.

Biz bu topraklarda cumhuriyet kurmuş bir ulusun torunlarıyız. Batı Trakya topraklarının yerlisiyiz. Ve, asla gidici değiliz!

Her zaman en iyisini yap ve asla pişman olma.

Ülkemizi yıkacaklarmış, yakacaklarmış, böleceklermiş... Kaygılanmayın! Hepsini gömecek kadar toprağımız var.

Bak oğlum. Ben bu devleti, elimde avucumda yokken, 1,5 milyon insanımı kaybetmişken, senin Yunan dediğin dünkü Osmanlı uyduruğu, Anadolu'nun yarısını işgal etmişken, halktan askerin kıçına don toplayarak kurdum. Bütün bunların üstüne sen tutup bana silah çekersen, bu şu demektir: 'Ben senden daha cesurum, ben bunu senden daha iyi kullanırım. İşte o zaman o silahın namlusunu senin ağzına sokarım!

Vatan kaybetmenin, toprak kaybetmenin ne olduğunu biliyoruz ve bizim gidecek başka bir yerimiz yok. Olmadığı için de bu ülkeden tek bir çakıl taşı koparmak isteyenin kafasını kırarım. Bölemeyecekler, alamayacaklar, yapamayacaklar. Bunu yol yakından öğrenirlerse Türkiye için iyi olur, barış için iyi olur, hepimiz için iyi olur. Vermeyeceğiz, ne yaparsanız yapın vermeyeceğiz.

Ya bu ülke özgür bir ülke olacak, ya da onu özgürleştirmeye çabalarken öleceğiz.

Şimdi yeniden doğsam, tüm çektiğim sıkıntıları bilmeme rağmen davam için yine tiyatrocu olurdum.

O günlerde ne zaman bir karar almam gerekse eylemsizlik yerine eylemi, beni dünyadan uzaklaştıracak yolu seçerdim.

Değer vermediğin yere dönmenin alemi yok.

Başka bir yerde yaşamam için kahrolası bir aptal olmam gerek.

Suçu gelin etseler de kimse güvey girmeyecek.

Gözüm ağladıkça gamzelerim gülmemekte. Ruhum yıpranmadıkça kalemim hareket etmemekte. Nefesle inşa ettiğim sözüm kulaklarına borçtur; şeytan güvendiklerimi gömdü, lan ne iştir?

Sıkıntı sıktığın zaman patlayan sivilce. Düşünmelisin sivilce, enine boyuna bütünce. Beter eder düşünce. Diz kapakların kanar düşünce, iblis dalga geçer kananla sertçe. Ben baktıkça ağaçlara, kalbimin kuşları konmak ister dallara. Önceden inanırdım ne yazık ki fallara. Onlarla yitirilen sahipsiz yıllara, derken elvedâ; bir dize daha karala.

Bir yığın insan gördüm, günlükleri dolabında gizli saklı. Kendiyle mektuplaşan ya da kendiyle konuşan. Dününü unuttu hepsi. Günler günlüklere küstü ya da günlük yazara kara kara önlük giydi, son mektup kalbine sıktı.

Son pişmanlık sabaha varmaz bir karanlık. Nefsinin dişleri kalmamış seni dişlemekten yazık. Belki sana göre ben delirmiş ve sorunluyum; ben senin varmak istediğim o yolun sonuyum.