Beni candan usandırdı cefadan yar usanmaz mı, Felekler yandı ahımdan muradım şem‘i yanmaz mı.

Zülfün esîri bâkî-i bîçâre dostum, Bir mübtelâ-yı bend-i kemend-i belâ imiş...

Diridir şu kimse ki yâr öldürür
Ne gam ana ki gamgüsâr öldürür
(Sevgili tarafından öldürülen kişi diridir. Ne yazıktır o kişiye ki, gam öldürür.)

Cibrîl değil Hızr u Mesîha da olursa/ Öldürmemeğe çâre mi var ol nigeh-i mest

Ben sordukça böyle nedim'i kim kıldı nâtüvân/ Gösterir mecliste engüşt ile mînâ seni

Cân verir her nefesde bin ölüye
Bizi anmadı bir nefes n'idelim

Öldürür gözlerin ey yâr elimden ne gelir
Mest oluptur iki hûn-hâr elimden ne gelir

İncecik ip üzerine koca ayaklar bindi, nefsim içine sindi. Kirpiklerim titremekte korkularımdan; düşersem yanarım. O kadar içime sindim ki, vinç getirsen kalkmaz başım, gömün burada canlı nâşım. İç çekmekten, düşünmekten ağardı saçım; düşersem yanarım.

Yunus içine döndü umut, dışına baktı kaos var... Demir atmak istediğim ıslak limanlarda lodos var. Fokurdayan suda kaynayan kıskaçlar; kaynar kazanda ıslık çalıp duran ıstakozlar. Öyle güçlü sesim var ama, kâlpsiz kulağı kulaksız. Canımı ölümlerden çekip almaya bu güç yetersiz... Dinsin ateş arsız,yanık içim alevsiz. Gördüklerim doğruysa, bu çekip gidiş vedâsız... Benimle yaşlandılar ama benden önce ölü anılarım. Şu sudan kabarcıklar, ölüm tanıklarım. Yok ki topum tankım. Ardımdan kaynar, su döker kepçeler; yanar her yer, her yerim. Hepsi gâyet farkındalar, ruhum ölüme dalar. Dalan dalıp gider; dalını terk eder yaprak, ölür. Sesim artık gidercesine güçsüz. Sirenlerim bağırmaktan âciz. Ateşle taciz.

Senden dolayı seviyorum seni ey sevgili.. Öyle ki kıskançlığımdan kendi gözümle bile dost değilim...

Ey Müslümanlar! Bilin ki dünya sevgiliyle güzeldir! Mademki sevgiliden ayrı düştüm, bu dünyayı ne yapayım?!

Sana içimi döksem beraber toplar mıyız?

Ey Çocuk! Kudüs'ün esareti Salahaddin-i Eyyubi gibi senin de uykularını kaçırıyorsa yarın tarih seni de Kudüs Fatih'i olarak yazar.

Bir gün anlarsın tadını sevilen dudakların. Sevilen gözlerin erişilmezliğini. O hiç beklenmeyen saat geldi mi? Düşer saçların önüne, ama bembeyaz. Uzanır, gökyüzüne ellerin. Ama çaresiz, Ama yorgun, Ama bitkin.

Ben çakıl taşıyım küçük, Ben kaldırım taşıyım yorgun, Ben sabır taşıyım pare pare... Ve ben ah mezar taşıyım, Ne çare!

Aşk kadehiyle içtiğim sensin,
Sevgili diye seçtiğim sensin.
Bütün dünyayı gezdim dolaştım,
Anladım ki tek sevdiğim sensin.

Kalktım yürüdüm elimdeki çaresiz soruyla. İnsan neden hep sona bırakır kendini?

Seslensem kim duyar sesimi yalnızlıklar katından?

Demişsin öldürem ivmezse bu sözünde şehâ
Şükr ki Şeyhî kuluna himâyetin görünür
(Ey sevgili, bu sözünden dönmezse öldüreyim demiş; şükür ki, Şeyhî kuluna himâyen görünür.)

Lebin Mesîhi ki ihyâ kılar gam ölmüşünü
Belî çü şâh-ı keremsin kerâmetin görünür
(Mesih gibi diriltici olan dudağın gamdan ölmüş âşığını diriltir. Zira sen şâh-ı keremsin, keramet gösterebilirsin.)