Artık demir almak günü gelmişse zamandan, Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan... Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol... Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol... Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli... Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli... Biçare gönüller!.. Ne giden son gemidir bu... Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu... Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler... Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler... Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden... Birçok seneler geçti dönen yok seferinden...

Ne yazık ki, birisi tecrübe kazandıkça, gençliğini kaybediyor.

Bir şeyin birdenbire yerinde olmaması, ama aynı tiktakın sürüp gitmesiydi ölüm.

Yaşamakla kaybettiğimiz hayat, Malumat içinde kaybettiğimiz bilgi, Bilgide kaybettiğimiz bilgelik nerede?

Bütün güzel şeyler ödünçtür, beş ölü doğumun üzerine Tanrı'nın verdiği ve üç tane on yıl sonra geri aldığı Mozart ya da onun konserlerinde saraydan iki üç saatliğine alarak giydiği üzerine bol gelen üç beş parlak giysi gibi...

Dünyada hiçbir şey üzülmeye değmez.

Elimizden ne geliyorsa onu yapabiliyoruz ve bununla yetinmek zorundayız. Beğenmesek de alışmamız gerekiyor. Yitirilen hiçbir şey yoktur, Sarah. Bulunamayacak hiçbir şey.

Eğer istediğin olmazsa acı çekersin, eğer istemediğin bir şey olursa yine acı çekersin, hatta istediğin şey tam olarak olsa da yine acı çekersin çünkü onu kaybetme riskin vardır. Zihin böyle belalı bir şeydir. Değişimden özgür olmak ister. Hayatın koşullarından ve ölümden özgür. Fakat değişim hayatın kanunudur ve ne kadar dirensen de bu gerçeği değiştiremezsin.

Yıldızları süpürürsün, farkında olmadan, Güneş kucağındadır, bilemezsin. Bir çocuk gözlerine bakar, arkan dönüktür, Ciğerinde kuruludur orkestra, duymazsın. Koca bir sevdadır yaşamakta olduğun, anlamazsın. Uçar gider, koşsan da tutamazsın.

Hayat denize benzer. Bir yerlerde seni bekleyen üç aylı gelgite izin verirsen sevdiğin herkesi ve her şeyi senden koparıp alır.

Zaman uçar. Ama aynı zamanda uçuyor, yeri bir daha doldurulamaz olan zaman uçmakta. Sed fugit interea, fugit irreparabile tempus.

Hayatın neredeyse yarısı, belki de fazlası gider. Kendini yoksullaşmış hissedersin.

Sevinç, bir zamanlar kayboldu, acı.

Bu dünyada sadece iki çeşit felaket vardır, biri amacına ulaşamamak, diğeri ise ulaşmak.

Hayat ne olduğunuz değil, ne olmak istediğinizdir..

Evet, vardın. Var olmuştun. Bir tüfekle göğsümden vurulmuş gibi hissettim.

Sen öldün ve ben de ölmekteyim. Ama önemi yok çünkü hayat ölmez.

Ölüm hayattaki en büyük kayıp değildir. En büyük kayıp, biz yaşarken içimizde ölenlerdir.

Hayatın trajedisi ölüm değil, yaşarken ölmesine izin verdiğimiz şeylerdir.

Hayatımızın dokunduğu üzüntüler her yerde, ışıldayan bir neşe neşeyle geçip gidecek.