Benden yaptığım bir resmi anlatmamı istemeyin. Ben sadece tasvir ediyorum. Anlatacak olsam oturur yazardım.

Ne çaldığınız değil nasıl çaldığınız önemlidir. Bahsettiğimiz arabeskmiş, popmuş, türküymüş falan bunların özünde anlattığı şeyler aynı insanların aynı duyguları. Sadece onları çalma ve icra etme biçimleri farklı.

Desen görülen şey değildir, başkalarına gösterilmesi gereken şeydir.

Söz yetseydi sanat olmazdı. Sözün tükendiği ya da yetmediği nokta da film çekiyoruz, müzik veya resim yapıyoruz.

Benim sözlerim sert ama kalbi yumuşatan cinsten.

Zannetme ki şöyle böyle bir söz /
Gel sen dahi söyle böyle bir söz.

Resim konusunda amatör olarak kalmayı sürdürmeyi seçebilirim, orası benim saçmaladığım bir alan olarak kalabilir bilemiyorum.

Müzik, söylenemeyen ve hakkında sessiz kalmanın imkânsız olduğu şeyleri ifade eder.

Büyük sır şurada: Düşünce ağızda yaratılır.

Müzik duygunun kısaltılmış halidir.

Özgür olamayışın ortasında özgürlük benzeri bir şeyi dile getirir sanat.

Şimdiye dek söylenmiş hiçbir şey yoktur ki daha önce söylenmemiş olsun.

Bir adam roman yazar. Bir adam senfoni yazar. Bir adamın film yapması gereklidir.

Eğer Leonardo , Mona Lisa tablosunun altına şöyle yazsaydı ona nasıl değer verebilirdik?: "Hanımefendi gülümsüyor çünkü sevgilisinden sakladığı bir sır var" Bu izleyiciyi gerçeğe zincirlerdi ve ben bunun 2001'e (Space Odyssey) olmasını istemiyorum.

Akıllı adamın söylemleri yerin 10 kat altına gömülü. Yazıtlarım kulakta kalıcı, ancak kalem ölümlü.

Karamsardan varan harbi doğru söz.

Evet, yazmak zorundaydım, yoksa çıldıracaktım!

Resim sessiz şairliktir; ve şairlik de bu dizelerin resmedilmesi.

Ve tüm olan bitene karşı isyanın olsun, sermayen sanatın olsun, otur da; çiz!

Herşeyi söylemem ama, her şeyin resmini yaparım.