Hayat öyle bir biçimde olmalıydı ki, her anı anlamlı olsun!

Herkes dedi, merak içinde, Ölümden sonra hayat var mı diye, Boşuna düşünürler, Sanki hayat varmış gibi ölümden önce.

Sorgulanmamış bir hayat, yaşanmaya değmez.

Ölümden önce hayat var mı?

Yeniden doğulmaz. Doğsan bile ne olacak?

Gayesiz yaşayanlar, nasipsiz kalırlar.

Eğer hayat bu kadar tatsız bir şeyse, ne diye onu uzatmaya bu kadar meraklısınız?

Hayatı güzelleştirmek, ona bir nesne vermektir.

Şanslı bir insan sabah kalkar, iki ayağını da yere basar, ne yapmak üzere olduğunu bilir ve bunun hala önemli olduğunu düşünür.

Hayatım boyunca konuşmak için sadece on kelime seçmek zorunda kalsaydım, bunların ilki, "Neden?" olurdu

Fakat biz gerçekten yaşıyor muyuz? Hayatın ne olduğunu bilmeden yaşamak...

Anlam katamadığınız, anlamlandıramadığınız hiçbir şey sizi mutlu etmez.

Zâten inancımız olmasa, vâr olmanın anlamı anlamsızlıktan başka bir anlama gelir miydi?

Kaç tabut gömülecek yeraltına ve kaç kişi gidecek habersiz uzaklara? Kaç yalan yıkacak güvenleri? Kaç satır yazılacak kader kitabına ve kaç dua edeceksin tanrına, kaç damla gözyaşı dökeceksin?

Güç ancak ölüleri korur.

O kadar çok tanımı var ki şiirin. Neredeyse herkes için farklı bir anlamı, farklı bir duruşu var. Yine de insanın kalbinden geçenleri, içinden geldiği gibi ortalığa dökmesi diye bir tanım getirebiliriz belki.. Benim içinse şiir, kendimi ifade etme yöntemi. Bir çeşit konuşma. Ya da hatıralara uğrama metodu. Hayatın koridorlarında savrulup giderken , "bir dakika ben de buradayım" diyebilmektir diye düşünüyorum.

Şiirden önce aşk vardı, şiirden sonra ölüm var.

Benim için hayat, nefesi ilk aldığımda değil, ilk tuttuğumda başladı diye düşünüyorum.

Renksiz, kokusuz, fakat sula dolu billur bir kadehe benzeyen hayatını, durup dururken, yarı can sıkıntısı, yarı inat, yarı tecessüsle kokulu bir çirkefe batırıp çıkarmış ve bundan marazi bir zevk duymuştu.

Benim merak ettiğim ölümden sonra değil, doğumdan sonra hayat olup olmadığı.