Memleket kimlik demektir, sevdiklerin demektir. ölmüşlerin demektir; kısacası memleket 'sen' demektir.

Birçok durumdan şikayetçi olsam da Türkiye, doğduğum, doyduğum, yaşayacağım, öleceğim yer. Zaten insanın vatanı, sevdiklerinin yanı.

Ben Allah yolunda yaptığım bir iş için asla özür dilemem.

Elk ile git. Tereddüt yok, imar yok. acele neyin iyi neyin kötü olduğunu, neyin ahlaki veya ahlaki olmayan olduğunu sormaması. Hayatını istediğin gibi yaşa, istediğin gibi yaşa. Ve acelenin yıllara dayandığı gün, sizi temin ederim: yıkıma pişman olmayacaksınız.

Ayağımızı yere sağlam basarak, hiç kimseye minnet etmeden hak bildiğimiz yolda yürümek boynumuzun borcudur. Şimdi söylemek değil, yapmak zamanıdır. Hepimiz sorumluyuz. Çünkü bu memleket bizimdir. Hep birlikte sahip çıkmamız gerekir. Türkiye'nin sorunlarına eğilenleri Allah muzaffer kılsın.

Her zaman en iyisini yap ve asla pişman olma.

Memleketimi seviyorum: Çınarlarında kolan vurdum, hapishanelerinde yattım. Hiçbir şey gidermez iç sıkıntımı memleketimin şarkıları ve tütünü gibi.

Hiçbir şeyden pişman değilim. Bugün olsa yine kaçardım, yine vatanıma gelirdim. Hayatımda pişmanlık duyduğum çok önemli bir şey hatırlamıyorum. Haa, keşke erkenden evlenseydim diyebilirim. Çünkü annem çok baskı yaptı bana 'evlen' diye...

Bulgaristan'dan kaçtığım için asla pişman olmadım.

Şimdi yeniden doğsam, tüm çektiğim sıkıntıları bilmeme rağmen davam için yine tiyatrocu olurdum.

Değer vermediğin yere dönmenin alemi yok.

Kekik, deniz ve nergis kokusu vardır İzmir’in. Öyle ki beni gözlerimi kapatıp İzmir’e getirin, İzmir’de olduğumu anlarım.

Tekelli düzenin millet bilincinden kaynaklanan aidiyet duygularını erozyona uğrattığı kesindir. Tekelli düzenin, hem agnostik yapısı, hem bireyi edilgen hale getirmesi ve hem de yeni parçalı iktidarlar yaratması açısından feodal düzenle, kapitalizm açısından çok daha fazla, benzerlik kurduğunu düşünüyorum.

Bizimki insan aklına dayalı, hülya dolu, ortakçı bir toplum savaşıdır. Bizimki insanlığı yakalama savaşıdır. Bizimki, insanlığın tümünü bu yeni Orta Çağ'dan kurtarma savaşıdır. Bu savaşta doğrulandık, bu savaşta saflaştık. Uğruna saflaşıyoruz, memleketimizi hak ediyoruz.

Türkiye'de yaşayıp 'ben Türk değil, Kürt'üm' diyebilir, ne var bunda. Şimdi o Kürt oldu diye ben mi Türklük'ten çıkacağım? Öyle bir şey olabilir mi? Ne kadar anlamsız bir çıkış bu ve bunu çıkartan da maalesef birkaç tane orijinal olmak isteyen münevverler. Coğrafya bilmiyorlar, hiçbir şey bilmiyorlar ve aslında kimliğini saklamak isteyen belki de rahatsız olan adamlar bunlar. Önce kendi kimliğine kendisi sahip çıksın o zaman zaten mesele kalmaz.

Gözüm ağladıkça gamzelerim gülmemekte. Ruhum yıpranmadıkça kalemim hareket etmemekte. Nefesle inşa ettiğim sözüm kulaklarına borçtur; şeytan güvendiklerimi gömdü, lan ne iştir?

Sıkıntı sıktığın zaman patlayan sivilce. Düşünmelisin sivilce, enine boyuna bütünce. Beter eder düşünce. Diz kapakların kanar düşünce, iblis dalga geçer kananla sertçe. Ben baktıkça ağaçlara, kalbimin kuşları konmak ister dallara. Önceden inanırdım ne yazık ki fallara. Onlarla yitirilen sahipsiz yıllara, derken elvedâ; bir dize daha karala.

Bir yığın insan gördüm, günlükleri dolabında gizli saklı. Kendiyle mektuplaşan ya da kendiyle konuşan. Dününü unuttu hepsi. Günler günlüklere küstü ya da günlük yazara kara kara önlük giydi, son mektup kalbine sıktı.

Son pişmanlık sabaha varmaz bir karanlık. Nefsinin dişleri kalmamış seni dişlemekten yazık. Belki sana göre ben delirmiş ve sorunluyum; ben senin varmak istediğim o yolun sonuyum.

Belki de günahlarını yıkayacak akıttığın damla yaşlar; ya da yağmur olup üzerine yağacak haramlar.