Cümleye başlarken başka insandım, bitince başka insan.

Bir kapıyı açan kişi ile kapayan kişi aynı varlık mıdır?

Kimlik kazanmak, değişimin göbeğinde değişmeden kalma becerisi edinmektir.

İnsan kendi içinde kesinlikle bir bütün değildir, homojen değildir; içinde ne var ne yok karışır, bir an bir insandır bir an sonra başka bir insan.

Giderek, her şeyden vazgeçe vazgeçe, sanki bir başkası oldum.

Düne geri dönemem, çünkü o zaman bir başkasıydım ben.

Geçmişe dönmenin bir anlamı yok. Çünkü geçmişteki ben ve şimdiki ben bambaşka iki insan.

Bana dikkatinizi neye ayırdığınızı söyleyin, size kim olduğunuzu söyleyeyim.

Beni ben olduğum için istemiyorlar, çünkü ben, hala istemedikleri eski benim.

Her toplum zamanın akışı içinde sürekli değişim geçirir.

Bu benim rapim, bu benim şiirim, bu benim derinim, bu benim bendim, bu benim eserim, bu benim ta kendim... Ta kendim… Ta kendim… Ta kendim...

Bu ses benim, dinle dinle dinle... Uygunsuzca gidişlerin, yolunu kesen haydut benim. Bildiklerimden eminim, yaptıklarıma kefilim; gidenlerime vedâyım, gelenlerime mîrim.

Elbet bir gün başı dönecek dünyanın dönmekten. Ağzının suyuna batmışlar için henüz saat erken.

Bir kişinin yaşama tarzını değiştirmesi, onun karakterinin değiştiğini göstermez. O, yine aynı insandır; değişen sadece bilgisi, ona aynı hedefe başka yollardan da gidilebileceğini gösteren bilgisidir.

Zamanla başa çıkılmıyor, Yaralandık. Hiçbir şey aynı kalmıyor.

Tarih alanında düşülen yanlış ve yanılgının ince bir nedeni var: Çağlar değişir ve günler geçip giderken, toplumların, kuşakların durumlarının da sürekli olarak değiştiğinin gözden kaçırılması. (...) Evrenin ve toplumların durumları, ilişkileri, gidişleri tek bir süreç ("vetîre") üzerinde sürmez ve değişmeyen bir çizgide kalmaz. Günler, zamanlar geçer, oluşan değişmeler ve durumdan duruma geçişler bütünüdür her şey. Bu değişmeler ve geçişler, kişilerde, sürelerde, kent ve kasabalarda olduğu gibi, tüm evrende, ülkelerde, kıtalarda, zamanlarda ve devletlerde de olur.

Aslında 12 yaşına kadar çok içine kapanık ve uslu bir çocuktum. Araba kazası geçirdim, onunla alakalı olabilir. Sonra bir haller oldu bana.

Damla biraz daha küçük veya büyük olamayacağı gibi ben de biraz daha şöyle biraz daha böyle olamam.

Zaman içinde hiç kimse “aynı kişi“ olamaz.

Bence insanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır. Doğar doğmaz, o bilmeden başkaları veriyor. Ama yapışıp kalıyor ona. Onsuz olamıyor...