Edebiyat

Ömrümüz ayrılıklar toplamıdır, Yarım kalan bir şiir belki de.

Hep denedin. Hep yenildin. Olsun. Gene dene gene yenil.

Kuşları ürkütülmüş bir dal gibiydin, öylesine mahzun.

Ve hep bir şeyler eksik gibi, bir şeyler bekler gibisin.

Belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün.

Ömürler yetmiyor ve hep, eksik kalıyor bir şeyler.

Dünya yetmiyor bazen, bırakıp gidebilir miyim.

Bu kent kuşların intiharını umursamıyor artık.

Ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük.

Ve hala hesabı tutulmamış acılarla yüklüyüz.

Günler düşüyor içime, kendime sığmıyorum.

Çocuksun sen ve bu dünya sana göre değil.

Bu kenti ayrılıklar yıkacak birgün biliyorum.

Bir yolcu hüznüyle geçip gidiyor ömrümüz.

Çünkü biz fazlasıyla ödedik acının bedelini.

Yalnızdım, yapraklarım dökülmüştü bir bir.

Sulanmamış çiçekler gibi kuruyor her şey.

Ama hâlâ bir şeyler var vazgeçemediğim.

Gidersen kar yağar avuçlarıma, üşürsün.

Bu nasıl bozgun bu nasıl yıkılmak böyle.

Dinmeyecek sanki keder, böyle giderse.

Gidersen yıkılır bu kent, kuşlar da ölür.

Parçalanmış bir gökyüzüdür yaşamak.

İnsan yorulur bazen insan olmaktan.