#hisler

Bütün hislerimizi yumruk kadar kalbimize sığdırıyoruz.

Midem ekşiyor, kulaklarım uğulduyor, adını bilmediğim bir rüzgâr yalıyor ensemi. Yüzümdeki ifadeden rahatsız olduğu belli, gözleri bulutlanıyor bir anda, sesi boğuklaşıyor. O ses tonu gerçek, biliyorum. Çünkü ben en çok sesleri hatırlıyorum; o gün de, bugün de!

Konuştuğun kadar şerefli olsaydı hislerin;
Şerefini 5 paralık etmezdi seçimlerin..

Hiçbir şey yapmadan da yorulabiliyor insan, düşündükleri ağır geliyor mesela.

İnsan ressamların değil, doğanın dilini dinlemeli; varlıkların hissettirdikleri resimlerin hissettirdiklerinden çok daha önemlidir.

Yazarların, ressamların veya film yapımcılarının bir şey söyleme amacıyla bir yapıt meydana getirdiklerini düşünmüyorum. Onların hissettikleri bir şey var ve sanatı seviyorlar; kelimeleri, boyanın kokusunu, veya selüloidi veya fotoğrafları ya da oyuncularla çalışmayı. Hiçbir gerçek sanatçının, kendisi öyle düşünse de, hissetmediği bir şeyi yaratabileceğini düşünmüyorum.

Gerçeklerin önemi yoktur. Önemli olan size nasıl hissettirdiğidir.

Bütün hislerimizi yumruk kadar kalbimize sığdırıyoruz.

Bir şeyin doğru olup olmadığını bilmek istiyorsan, ne hissettiğine dikkat et.

Hem bir arayış içerisinde hem de bir “tanık”. Bazen kendini kötü bir şakanın içerisindeymiş gibi hissediyor. Galiba özellikle Türkiye’de yaşayan pek çok kişinin hissettiği bir duygu bu.

Hissiz kalmaktansa kahveyle acı çekmeyi tercih ederim.

İnsanları ne düşündüklerini umursuyorum ancak bunlar tarafından yönetilmiyorum. İnsanların kesin şeyeler düşünmesini istiyorum ama sanat, bir emrin, açıklamanın veya cevabın parçası olmamalı, bir soru işareti olmalı. Bazı şeyler senin hissettirdiklerini oluşturmalı.

Bazen hayatta değilim gibi hissediyorum.

Hislerin renkleri vardı, kelimelerin yüzleri.

Ahlaka aykırı unsurlar, hislerimizi rahatsız etmeyecek şekilde dile getirildikleri zaman bunları gülünç buluruz.

Korku ve azap hariç, her his müzikte teselli bulabilir.

Daha iyi olanı değil, sana kendini daha iyi hissettireni seçmelisin.

Anladım artık bu son durak, beni anılarla yalnız bırak, tutmam gereken matemim var, hislerim var unutmam gereken.

"Ne iş yapıyorsun?" diye sordu. "Ansiklopedi işindeyim." "Ansiklopedi mi pazarlıyorsun?" "Hayır, yazıyorum." "Ne Ansiklopedisi?" "Hisler Ansiklopedisi. İnsan duygularını sınıflandırıyorum. Biraz saçma gözükebilir ama gerçek. Üçüncü cilde geldim. Üçüncü defter yani." "A’dan Z’ye mi gidiyorsun?" "Hayır, en zararsız duygulardan başladım en çok yaralayanlara doğru gidiyorum." "İyi o zaman," dedi. "Bir gün bitirirsen haber ver. Okumaya sondan başlayayım."

Eğer aşk için kelime gerekseydi, Dilsizler nasıl sevecekti.

Müzikle ilgili iyi bir şey, o size vurduğunda acı hissetmezsiniz.

Müzik şablon olarak ortaya çıkmaya başladığında zaten bir kelime ya da bir hisle beraber geliyor. Ben de o hissi pek değiştirmeden işlemeye başlıyorum. Bazen aylar sürüyor bazen günler... Yavaş yavaş tamamlanıyor şarkı.

Gidiyorsun erken dön içimde bilinmedik bir korku var, garip bir his. Anlam veremiyorum.