#anılar

İyileşme sürecinin en kötü yanı anılarla baş başa kalmak.

Sanki bu şehrin başına bir felaket gelmişti. Sanki herkes apar topar göçmeye hazırlanmış, o telaş içinde, başkalarının gözünde hiçbir değer taşımayan, yalnızca kendi geçmişini diri tutan ufak tefeğini alelacele elden çıkarmıştı.

Unutmamalı o güzel günleri, Anılarla gönülleri hoş tutmalı, avutabilmeli.

Anıların yaşına ulaştık. Çocuğum yok, yaşlılığımı tatlandırabilecek torunlarım yok ama filmlerim var...

Şimdiki çocuklar türküleri dinlemeyecek çünkü anıları yok. Yumurtanın nereden çıktığını bile bilmeyen çocuklar var.

Şehrin dışına çıkmak kendi kendinden kurtulmak gibi bir şey. Hatıralarımız, aşklarımız, dostluklarımız, hıyanetlerimiz hep şehrin içinde kaldı.

Hayat kısa. Çok kısa... Halen yiyebiliyorsanız, anne reçeli yiyin.

Gün gelir, bir fotoğraf karesidir insana yaşama gücü veren asıl şeyin elde kalan tek kopyası.

Satın alınan şeyler sana iyi deneyim ve anı sunamıyorsa, örneğin bir dostun, bir seyahatin veya sabaha kadar süren bir konuşmanın benzersiz hazzını veremiyorsa... Bu anlamsız ortalamada mülkiyetin belirleyici bir hükmü yok. En değerli şeyler anıların, deneyimlerin ve insanların.

Hayatımızda öyle bir an vardır ki o anın üstünden yıllar geçse bile, biliriz ki o an, hayatımızın tek bir fotoğrafı olabilecek güçtedir ve aklımızdan asla çıkmaz.

Çok sevip de hiçbir zaman geri döndüremeyeceklerinin en kötü tarafı, onları her hatırladığında, seni tekrar tekrar terk etmeleridir, aniden.

Edebiyat, çocukluğumuza geri dönmenin en içten yollarından biridir.

Yarınlardan umudunu kesince kişi, beklemenin boş olduğunu anlayınca arkaya dönüp dünlere sarılmak, dünlere tutunmak istiyor.

Geçen sene Cihangir'de bir kafede dostlarla otururken, arkamdan biri seslendi; Ooo, Nejat Bey burdaymış, tanımaz şimdi bizi. O'ydu... Arkamı dönmeden adı çıktı ağzımdan. Hâlâ güzeldi. Kocasıyla tanıştırdı. Çocukları varmış, bizimki bir üniversite de öğretim görevlisi olmuş, iyiymiş. Öğrencileri benimle bir zamanlar okul arkadaşı olduğuna inanmıyormuş. Üst kata çıkmak için merdivenlere doğru hamle yaptığında, bir an durdu ve dönüp şöyle dedi; Senin başarılarını görünce gurur duyuyorum arkadaşım. Gülümsedim, belli belirsiz; Hâlâ mı? diye sordum. Ya anlamadı ya da anlamazlıktan geldi. 26 yıl evvel ona aşıkken boyum 1.80, kilom 70'ti. Hâlâ öyle. Bazı şeyler değişmiyor.

Eğer hayallerinin yerini anılar almaya başlamışsa, yalnızlığın başlamış demektir.

Benim hayat algım büyük ölçüde fabrikada, oradaki işçinin düşünceleri ve özlemleriyle, hayata yaklaşımıyla şekillendi. O yılların hatıralarını hiç unutamadım.

Keşke her şey böyle kalabilseydi.

Çocukluk iyi de geçse, kötü de geçse cennettir.

İyi hizmetler ekin, onlardan tatlı hatıralar büyüyecek.

Sevgi, bildiğim en büyük silgidir, en derin ve en acı verici anıları bile siler.

Geçmişin gölgeleri arasında el yordamıyla yolunuzu kaybedebilirsiniz.

Fısıldayan, eski düşlerle ağırlaşmış bütün o anılardan elinde olmadan korkuyordu insan.

Geçmişi düşündüğümde ben de hep hoş şeyler hatırlamıyorum.

26 yaşındaydım. Altan Erbulak'ın bir yazısını okudum, yeni oyunlar aradıklarını söylüyordu. Tersane'den üç ay ücretsiz izin aldım ve koca bir yaz mevsiminde bahçemizdeki akasya ağacının dibinde oturup Yüzsüz Zühtü adlı oyunu yazdım. Sonra da Altan Erbulak'ın kapıcısına teslim ettim. Fotokopisini bile almadım. Param yoktu ki. Kaybolsa, orijinali yoktu. Neticede Altan Erbulak, bu yazdığım oyunu oynamaya karar verdi. Oyun yazarlığım böyle başladı.