#alışkanlık

İnsanın alışamayacağı hiçbir şey yok. Alışıyoruz, ama çok şey kaybediyoruz. Kendimiz, kendimizi böyle tüketiyoruz.

Onlar, döşemelerin kırmızı ve kaygan, ve bir kimsenin ise kanın mide bulandıran tatlı kokusunu solumak durumunda olduğu mezbahaya iğrenmeden girerler.

Dün susmuş olanlar, yarın da susacaklar.

Gizlilik bir kez kabul edildiğinde bir bağımlılık haline gelir.

İnsanlar ancak alışkanlıklarına gem vurabildikleri oranda hürriyete hak kazanırlar.

Alışkanlık gereklidir; Hayatta kalmak için durmadan savaşılması gereken, alışkanlıklara sahip olma, bir yolu tekdüze haline getirme alışkanlığıdır.

Toplum, kendisine hiçbir açıklama yapılmadan dayatılan her türlü duruma çok geçmeden alışır.

Anlamlarını yitirmiş gelenekler, yok edilmesi en zor geleneklerdir.

Alışkanlıkların kölesi olmak bir boyunduruktur.

Bir şey sadece yapmaya ve tekrar tekrar yapmaya değer, eğer bunu oldukça kolay bir şekilde yapabilir ve ondan biraz keyif alabilirsiniz.

Yine dudaklarımı yiyorum, tadın kalmamış.

Hayatta kötü bir alışkanlığın fethine eşit bir zevk yoktur.

İnsan hayatının belli başlı kılavuzu alışkanlıktır.

Kötü bir ruh halinde olduğumu, benim şey temiz gidin! O beni rahatlatır budur! Ben gitmek ve her şey temiz.

Sadece alışkanlık yaşam tarzımıza karşı durmak ve sıradışı yaşamak için cesarete sahip olmak zorundayız.

İnancın özü bir alışkanlığın oluşturulmasıdır; ve farklı inançlar ortaya çıktıkları farklı eylem biçimleriyle ayırt edilir.

Bir şey ters gidene kadar gerçekten düşünmüyoruz, neredeyse farkında değiliz.

Bakkala çakkala bile gitmiyorum yani ben. Bunlar alınıp benim elime getirilen şeyler.

Ben de kendime sıklıkla neden büyük çoğunluğun vejetaryen olmadığını soruyorum. Sanırım cevap, çoğu insanın öteden beri gelen et yeme pratiğini sorgulamaması. Bu insanların çoğu, hayvanları ve çevreyi önemsiyor, bazıları derin bir şekilde hatta. Ama bir sebepten dolayı -alışkanlıkların gücü, kültürel normlar, değişime direnme- duyguların davranış değişikliğine dönüşememesiyle ilintili olarak ortada bir bağlantısızlık var.

Papağan, temiz de olsa gagasını siler.

Varlığına alıştığım bir nesneden kopmak güç gelebilir. Yaşamak, pek çok şeyden kopmasını öğrenmektir de.

İnsanlar tekrar tekrar mutsuzluklarını anlatıp duruyorlar. Hatta abartıyorlar bile, süslüyorlar, büyütüyorlar. Olduğundan daha kötüymüş gibi gösteriyorlar. Neden? Riske atacak hiçbir şeyin yok. Ama insanlar bilinene tanıdık olana yapışıp kalıyorlar. Tek bildikleri mutsuzluk bu onların hayatı. Kaybedecek bir şey yok ama kaybetmekten de çok korkuyorlar.

Haksızlık her yerde ve her zaman olduğu için, haklılığın karakter özelliklerini taşımaya başlar.

Alışkanlıkların zincirleri, önce duyulmayacak kadar hafif, sonra kırılamayacak kadar güçlü olurlar.