Karen Horney

Kendimize nevrotik bir saplantı kaybederek, büyüme özgürlüğü kazanıyoruz, kendimizi diğer insanlara karşı sevgi ve bakımdan kurtarıyoruz.

Tuhaflık hissi ne kadar az olursa, utangaçlık azalır, başkalarının beklentilerini karşılama çabası o kadar az olursa, doğru ya da mükemmel olma ihtiyacı o kadar az olur, bir kişinin yetenekleri o kadar parlak olur.

Yaşamın ilk iki veya üç yılından sonra, büyük ölçüde biyolojik bağımlılıktan (ebeveynlerden) çocuğun zihinsel, entelektüel ve duygusal yaşamını etkileyen bu bağımlılık biçimine kesin bir geçiş var.

"İdeal” bir anne için eğitim teorileri, hiper velayet veya özveri taahhüdü, gelecekte her şeyden çok güvensizlik duygusunun temelini oluşturan bir atmosfer yaratan ana faktörlerdir.

Olumsuz koşullarda büyüyen çocuklarda çaresizlik genellikle yıldırma, küfretme veya çocuğun büyüdüğü ve duygusal bağımlılık durumunda tutulduğu için yapay olarak sabitlenir.

İnsanın içinde kendini gerçekleştirmeye yönelik doğal bir eğilim vardır. Eğer engeller kaldırılırsa, birey tıpkı bir meşe ağacında gelişen palamut gibi olgun bir hale gelir.

Çoğu nevrotik bozukluk, en çılgın kontrol girişimlerine bile direniyor. Bilinçli çabalar depresyon, işte derinden gömülmüş zorluklar ve sürekli emmek için işe yaramaz.

Nevrozdan muzdarip kızlar, "zayıf" bir adamı, zayıflıktan dolayı hor görme nedeniyle "zayıf" bir adamı sevemezler. Herhangi bir insanı zayıflıktan dolayı hor görme!

Bir kişi kendisi hakkında hoş olmayan bir gerçeği keşfetmek için yeterli cesarete sahipse, kişi onu taşıyabilecek kadar güçlü olma cesaretine güvenle güvenebilir.

Nevroz, korkular ve onlara karşı yapılan savunmaların yanı sıra uzlaşma çözümlerini memnuniyetle bulma girişimlerinin neden olduğu zihinsel bir bozukluktur.

Birçok örnekte gösterildiği gibi, ne alçak gönüllülüğün kadınlık ile ne de erkeklikle saldırganlık ile ilgisi yoktur. Her ikisi de tamamen nevrotik olaylardır.

Ama kendimizden nefret ediyoruz, çünkü hiçbir şeye değmediğimiz için değil, cildimizden sürünerek çekildiğimiz için başımızın üstüne atlıyoruz.

İnsan, doğası gereği ve kendi rızasıyla, kendini gerçekleştirmeye doğru çabalar ve değer kümesinin böyle bir çabayla evrimleştiğini gösterir.

Kendini küçümseme eğiliminde olan bir kişi olduğunu bilerek, ana hırslı özlemlerinin nerede yoğunlaştığını belirlemek mümkündür.

Sevgi nedir - söylemek çok zordur, ancak sevgi olmayan ya da hangi unsurların ona yabancı olduğunu - belirlemek oldukça kolaydır.

Çocuklarından kör özveri ve her türlü fedakarlık, beklenebilir olmasını beklemek oldukça naif düşünen anneler var..

Mevcut bastırılmış bir düşmanlık ilgisizlikle örtülebilir; "Umrumda değil" bir tavırla, sevgi için bastırılmış bir özlem.

Sevilmediğine dair inanç, sevme yetersizliğine çok benziyor. Gerçekte, bu yetersizliğin bilinçli bir yansımasıdır.

Başarı için zorlayıcı itici güçlerin yalnızca rekabetçi bir kültürde ortaya çıkması onları daha az nevrotik yapmaz.

Yetişkinler gibi çocuklar, adil, gerekli veya daha iyi olduklarını düşünürlerse çok fazla zorluğa katlanabilirler.

Nevrotik ebeveynler genellikle yaşamlarından memnun değil.

Çocuğun sıcaklık ve sevgi almamasının ana nedeni, ebeveynlerin sonuç olarak sevgi verememesidir.

Çatışmanın kaynağı, nevrotiğin içtenlikle herhangi bir şey arzu etme yeteneğini kaybetmesidir.

Bir dağ yolunu tek başına bulmak, gösterilen yolu izlemekten daha büyük bir güç hissi veriyor.