Italo Calvino

İnsan, iki elinde de bir kılıç, kendi kendisiyle çatışıyordu.

Ne var ki bu göreceli rahatlama seni tuzağa düşürmek için çok uzun zaman önce okunmuş olsa da şimdi yeniden okunabilecek kitaplar ve hep okumuş numarası yaptığın ama artık gerçekten oturup okumanın zamanı gelmiş olan kitaplar biçiminde pusu kurmuştur.

At sırtında kitap okumak hiç kimsenin aklına gelmemişti, ama bugün atın eyerine oturup kitabı yelesine dayamak, belki özel bir koşumla kulağına tutturmak sana ilginç geliyor. Böyle ayakların üzengilerde okumak çok rahat olmalı; okumaktan tat almanın ilk koşuludur ayaklarını yerden kesmek.

İnsanın yazgısı kişiliğidir.

Gene sayfalar susmuyor.

Yaşadığımız dünyaya biçimini veren arzulardır.

Dikkat çekecek biri değilim, adsız bir varlığım...

Bir klasik, söyleyecekleri asla tükenmeyen bir kitaptır.

İnsan, çocukluk korkularını bir ömür boyunca içinde taşıyor.

Şimdi ferahladım, kilometreyi sıfırlıyorum, tahtayı siliyorum.

Bir kez okumaya daldın mı hiçbir şey seni yerinden kımıldatamayacak.

Bütün öykülerin vardığı sonuç şudur: İnsan tek bir hayat yaşar, tek bir tane.

Evren, birisi "Okuyorum, öyleyse o yazıyor," dediği zaman kendini ifade edecektir.

Çünkü yazmak daha sonra her zaman bulunacak biçimde bir şeyi saklamak demektir.

Doğru yolu bulmak için kaybolmak gerekir.... Labirent, içine giren kaybolsun ve dolaşsın diye yapılır.

Gerekli olduğunu düşündüğünüz bir şeyden bir kez vazgeçtiniz mi, bir başka şeyden de, başka pek çok şeyden de vazgeçebileceğinizi anlarsınız.

Biz canlıların cehennemi gelecekte var olacak bir şey değil, eğer bir cehennem varsa, burada, çoktan aramızda; her gün içinde yaşadığımız, birlikte, yan yana durarak yarattığımız cehennem.

Ceza yasası yanlış. Ömrümüz boyunca neleri yapamayacağımızı yazmışlar: Hırsızlık, adam öldürme, çalıntı mal satın alma, gasp. Ama insanın belli koşullarda, bunları yapmak yerine neler yapabileceği yazılmamış..

İki yolu var acı çekmemenin: Birincisi pek çok kişiye kolay gelir: Cehennemi kabullenmek ve onu görmeyecek kadar onunla bütünleşmek. İkinci yol riskli: Sürekli bir dikkat ve eğitim istiyor; cehennem ortasında cehennem olmayan kim ve ne var, onu aramak ve bulduğunda tanımayı bilmek, onu yaşatmak, ona fırsat vermek.

Yaşamda bir an geliyor, tanıdığın insanlar arasında ölüler canlılardan çok oluyor. Ve beyin başka yüz hatlarını, başka ifadeleri kabul etmeye yanaşmıyor: Rastladığı bütün yeni yüzlere eski izlerin damgasını vurup, her birine en uygun maskeyi buluyor.

Hangi liman büyük bir kütüphaneden daha güvenli bir biçimde açar sana kollarını?

Okumak yalnızlıktır. İki kişi bir arada olduğunda bile insan yalnız başına okur.

Hepimiz intikamını almak istediğimiz gizli bir yara uğruna savaşıyoruz.

Hala okuyabileceğim kitapların var olduğunu bilmek hoşuma gidiyor.