Henri Barbusse

Yalnızca kendi halkının davasını görebilen kişi kendi halkına da ihanet ediyor demektir. Zira bu halkın da diğerleriyle beraber karmakarışık bir halde içine düşeceği katliamları hazırlamış olmaktadır. Değişme için çalışmayan kötülük için çalışıyor demektir. Enternasyonalist olmadan, özgürlükten yana olunamaz.

Dünyanın bütün aşıkları birbirine benziyor. Tesadüfen vuruluyorlar birbirlerine. Birbirlerini görüyor ve yüzlerinin güzelliğine tutuluyorlar. Deliliğe eş, şiddetli bir sevgiyle aydınlatıyorlar birbirlerini. Hayallerin gerçekliğini doğruluyorlar. Bir an boyunca, yalanı gerçekle değiştiriyorlar.

Toprağın altında üzerindeki canlılardan daha fazla ölü var ve biz yaşamdan çok ölüme sahibiz. Sadece bir zamanlar sesleriyle etrafımızı saran şimdiyse yok olmuş insanlar değil kastettiğim, biz de yıldan yıla parça parça ölüyoruz. Henüz var olmayan da ölecek. Neredeyse her şey ölü.

Sahip olmadıkları şeyleri düşünenlere yazık! Haklılar ama fazla haklılar ve bir taraftan da doğal değiller. Sıradan insanlar, güçsüzler ve alçak gönüllüler onların olmayan şeylere karşı kayıtsız kalırlar ve her şeye, herkese sıkıntısızca değip geçerler. Ama diğerleri! Ama ben!

Evinden gidersin ve her şey yıkıldı zannedersin, ama işler öyle değildir; sen bunu böyle zannederken herkes yeniden yaşayışını düzenler ve yavaş yavaş sen sanki yokmuşsun gibi olursun ve eskisi gibi mutlu olmak ve gülümsemek için senden vazgeçerler.

Beş yüz gündür, şu bulunduğumuz dünya köşesinde, bombardımanlar, tüfek ateşleri; sabahtan akşama, akşamdan sabaha kadar sürüp gidiyor, hiç dinmeden. Ebedi bir savaş alanına gömülüp kalmışız.

İnsan duygularının en yüce olanı şefkattir; saygıyı, gerçekliği ve aydınlığı getirir insana. Anlamak, gerçeğe ulaşmak, yani sevmektir; sevmek demek, tanımak ve anlamaktır.

Boşluk daima aramızda, zaman ise bir hastalık gibi bize bağlı. Ancak zaman boşluktan daha acımasız.Boşluğun içinde ölü bir şey var, zamanın içindeyse öldüren bir şey.

Edebiyat tüm sanatların üzerinde yer alıyor. Yaratılan başyapıtların miktarı ne kadar çok olursa olsun müziğin armonisi bir kitabın kısık sesinin yerini asla tutamaz.

Bu sessizlik, bu ortak cehalet, yeryüzündeki en acımasız şeyler. Artık sevmiyor olmak, nefret etmekten daha beter. Ölüm de acı çekmekten daha beter.

Nerede olursa olsun, erkek ve kadın, birbirine zıt düşüyor. Erkek yüz kere sevebilirken, kadın çok sevip, çok unutma gücüne sahip.

İnsan, tam anlamıyla hayatın içindeyken, onu görmez ve hakkında hiç bir şey bilmez; bir aşırı uçtan öbürüne körlemesine geçer.

Gerçek; ölümü yok etmiyor, mesafeleri azaltmıyor, zamanı geciktirmiyor ama bize aslında ne olduğumuzu anlatıyor.

Hayattan hiç bir beklentim yok: sadece ben varım, akşamın çıplak bıraktığı, bir çığlık gibi göğe yükselen ben.

Kiliselerin içinde yarattığımız dışında bir cennet yok. Yaşama duyduğumuz öfke dışında bir cehennem yok.

Sonra bakınız ne oldu, en fazla vatansever nutukları atanlar en evvel kaytarmanın yolunu buldular.

Ben insanlardan nefret ediyorum. Onlardan iğreniyorum. Bütün insanlara bunu söyleyebilirsin.

Benim talihsizliğim, taşıyabileceğimden çok daha büyük ve güçlü bir hayale sahip olmak.

Karanlık çökünce bütün yorgunluklar gibi bütün umutlar da birbirine benziyor nedense.

Hayatın gizemini çözüyorum ama dünyanın üzerinde kendimi kaybolmuş hissediyorum.

Yalnızca kendi halkının davasını görebilen kişi kendi halkına da ihanet ediyor demektir.

Her şey tamamıyla kaybolunca; insan bir zamanlar çok mutlu olduğunu anlıyor.

Düşünmek gerek, ama başkalarının aklıyla değil, kendi aklınla düşüneceksin.

Bir şey gerçekten bittiğinde, her şey bitmiş gibi gelmez mi insana?