Herkes ne zaman ölür; elbet gülünün solduğu akşam!

Bazen olmaz. Hayat istediğini sunmaz, sunsa da uymaz. Ya zaman yanlıştır; ya mekan. Belki de insan.

Her şey için zaman vardır.

Yine kırk yaş yine kır saç, yollarla duraklar değişmiyor.

Günün ne kadar muhteşem olduğunu görmek için akşama kadar beklemek gerekiyor.

Bir gün yetmiyor mu bu size, bir gün dilsiz oldu, bir gün ben kör oldum, bir gün sağır olacağız, bir gün doğduk, bir gün öleceğiz, aynı gün, aynı an, yetmiyor mu bu size?

Bırak dünya sana gelecek yolu kendisi bulsun.

İyi şeyler birdenbire olur; bu kadar bekletmez insanı. Sürüncemede kalan heyecanlardan ancak kötü şeyler çıkar. Ya da hiçbir şey çıkmaz.

On ile ya eşek öler, ya Teymürleng ya da men.

Delikanlı adam doğru zamanda doğru yerde olmaz kardeşim. Sıkıyorsa yanlış zamanda doğru yerde ol bakalım. Hele bir de doğru zamanda yanlış yerde...

Doğduğum gün başladı ölümümün reftarı. Yürüyor bana doğru, aheste aheste.

Hep aynı şeyi, aynı değişmesi imkansız şey, her zaman...Seneler geçer, seneler birbiri üstüne yığılır, gençler ihtiyar olur, ihtiyarlar ölür, ve insanlar eker, ayirik kökler, bağ budar, kükürt saçar, mahsul kaldırır ve bağ bozar...Daha sonra? Daima ayını şey!!!

Bakarsın en acı gün, Yarın olur bir dün. Tanrı böyle istemiş, Kullarım gülsün demiş.

Sadece bir saat süren bu kısa hayatta, ne kadarı, ne kadar azı bizim elimizde.

Zaman büyük bir öğretmendir; ne yazık ki bütün öğrencilerini öldürür.

Gerçek mutluluk, yavaş yavaş, azar azar gelir...

İnanmasan da geçer sayılı zaman, nöbet vaktin dolacak aslan. Sabrın tadı ki acı da olsa tatlıdır ya meyvan.

Kaç tabut gömülecek yeraltına ve kaç kişi gidecek habersiz uzaklara? Kaç yalan yıkacak güvenleri? Kaç satır yazılacak kader kitabına ve kaç dua edeceksin tanrına, kaç damla gözyaşı dökeceksin?

Ve herkes bir gün gider. İnsan kendine kalır sonunda.

Geçti geçmez dediğimiz zaman, kuşları unuttuk...