Yunus içine döndü umut, dışına baktı kaos var... Demir atmak istediğim ıslak limanlarda lodos var. Fokurdayan suda kaynayan kıskaçlar; kaynar kazanda ıslık çalıp duran ıstakozlar. Öyle güçlü sesim var ama, kâlpsiz kulağı kulaksız. Canımı ölümlerden çekip almaya bu güç yetersiz... Dinsin ateş arsız,yanık içim alevsiz. Gördüklerim doğruysa, bu çekip gidiş vedâsız... Benimle yaşlandılar ama benden önce ölü anılarım. Şu sudan kabarcıklar, ölüm tanıklarım. Yok ki topum tankım. Ardımdan kaynar, su döker kepçeler; yanar her yer, her yerim. Hepsi gâyet farkındalar, ruhum ölüme dalar. Dalan dalıp gider; dalını terk eder yaprak, ölür. Sesim artık gidercesine güçsüz. Sirenlerim bağırmaktan âciz. Ateşle taciz.

Yunus içine döndü umut, dışına baktı kaos var... Demir atmak istediğim ıslak limanlarda lodos var. Fokurdayan suda kaynayan kıskaçlar; kaynar kazanda ıslık çalıp duran ıstakozlar. Öyle güçlü sesim var ama, kâlpsiz kulağı kulaksız. Canımı ölümlerden çekip almaya bu güç yetersiz... Dinsin ateş arsız,yanık içim alevsiz. Gördüklerim doğruysa, bu çekip gidiş vedâsız... Benimle yaşlandılar ama benden önce ölü anılarım. Şu sudan kabarcıklar, ölüm tanıklarım. Yok ki topum tankım. Ardımdan kaynar, su döker kepçeler; yanar her yer, her yerim. Hepsi gâyet farkındalar, ruhum ölüme dalar. Dalan dalıp gider; dalını terk eder yaprak, ölür. Sesim artık gidercesine güçsüz. Sirenlerim bağırmaktan âciz. Ateşle taciz.

İyilik bu toprakları terk etti; ölümlerden kaçmanın yolu kalmadı. Ölüm, her an, her yerde ölüm.

Ölmek elinden gelmez, ama yaşamanın da tadı yok.

Aşk mesti fârig olmuşdur hayât u mevtden
Gülşen ü kül-hen ana hoşdur yâ cennet yâ sakar
(Aşk sarhoşu olan âşık, hayat ve ölümden uzaktır; onlar için gül bahçesi ile külhan veya cennet ile cehennem aynıdır.)

Şiirden önce aşk vardı, şiirden sonra ölüm var.

Aşkın şehîdiyem sanemâ silme kanımı
Kan yutup ölmüşem yine kan ile yu beni
(Ey güzel, ben senin aşkının şehidiyim, kanımı silme; kan yutarak ölmüş âşığını, yine kan ile yıka)

Dedim ki Şeyhî'yi aşkın dedi ki öldüriser
Dedim harâmî gözüne dedi ki kanı halâl
(Şeyhî'ye olan aşkın dedim, dedi ki, ölecek. Harâmî bakışlı gözlerine dedim, dedi ki, kanı helâldir.)

Her insan için bir aşık olma zamanı vardır, bir de ölmek zamanı...

Ölünceye kadar seni bekleyecekmiş, Sersem. Beni seni beklerken ölmem ki... Beklersem.

Yine severmiydin beni simsiyah duman olsaydım.

Cân virürken hançeründen sun bana bir pâre su
Hâlet-i nez' üzere gâyet hoş gelür bîmâra su

Öldüğüm ağlamazın korkum odur kim ölicek
Seni kimler seve ben âşık-ı mahzûn yerine

Yahyâ ölüp gidince kûyı kilâbı gibi
Var iken âsitânı gayrı mekânda yatmaz

Seni togrulug ile sevdi çün kim ey sehî-kâmet
Ölürse meşhed-i Yahyâda bitmez bir giyâh eğri

Cenâzem önine düş gönderi git bâri bir lahza
Cihânda gerçi cân ardınca cism-i nâtüvan gitmez

Öldür beni gel bir gün önürdi kerem eyle
Kanumı döküp cânumı al dem kadem eyle

Öldür ne denlü zahmet ise eyle ihtiyâr
Ne âhum al efendi benüm ne figânum al

Mutsuzluğum sonsuza kadar sürer.

"Christopher!" diye bağırdım kendimi tutmayarak. Bazen annemden nefret ediyordum! Ve bu kadar da değil. Bazen senden de nefret ediyorum! Ölmek istiyorum! Belki de buraya tıkılıp kalmaktan iyidir. Yürüyen, konuşan ve giderek çürüyen bitkiler gibiyiz!