Siyah bir ışık görüyorum.

Darwin, mağaraya konan bir insanın körleştiğini yazıyor. İnsanın gelişmiş türü olan 'aydın' da bunu tersi oluyor: Karanlıkta gözü büyüyor.

Ey canlar, şarapla buldurun bana beni; Yakutlara çevirin kehruba çehremi; Şarapla yıkayın beni öldüğüm zaman, Asmadan bir tabut içinde gömün beni.

Karanlıklar için ben ölümüm.

Aşk bir çiçeğe benzer; en güzeli bile ölür.

Işık her şeyden hızlı olduğunu düşünür. Ama ışık ne kadar hızlı olursa olsun karanlık her zaman ondan önce ulaşmış ve onu bekliyor olur.

Zaman bir uyuşturucudur. Fazlası sizi öldürür.

Ölüm, parasını başkasının ödediği sonsuz bir tatil gibi...

Kalp her attığında ölür, sonra bir daha canlanır; ölüm milyonlarca defa canlanmış kalbin bir kez daha canlanmamasıdır.

İnsanların ölmesi insanlığın derisinin dökülmesi gibidir.

İnsan özü karanlık bir deniz; fazla açılmaya gelmez.

Yeniden doğmak için, önce ölmelisin.

Yaşam ölümden alınan bir borç, uyku da bu borcun günlük faizi olarak görülmelidir.

Ölüm sadece daha büyük çaplı bir yurt dışı seyahatidir.

Mezar üstünde oturmak, gebe kadın üstünde oturmak gibidir.

Sabah yumruk konuşur, gecelerimde silahın notaları.

Ölüm, hayatın bizden yüz çeviren tarafıdır.

Yarın seni mezara taşıyacaklar; ve çok yakında kardeşlerin, diğer halklar, ardından gelecek. İşte o zaman insan alemi gömülmüş olacaktır.

Alkışlayın arkadaşlar, komedi bitti.

İnsan ölür. Karanlıktan gelen, karanlığa geri döner ve hiçbir iz bırakmadan zamanın sınırsız boşluğuna yeniden emilir.