Yaşamın büyük sanatı, acı içinde bile var olduğumuzu hissetmek için duyumdur.

Cehennem, insanın kendi ciğeri

İnsanda iyi olan ne varsa acı ondan doğmuştur.

Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu. Katlanmak mı iyi zalim kaderin oklarına, yumruklarına, yoksa çılgın denizlere karşı gelip bir son vermek mi? Ölmek uyumak hepsi bu kadar, yalnızca uyumakla bitebilir bütün acıları yüreğin ve çektiği bütün kahırları bedenin...

Doğuştan gelen tek bir yanılgı vardır. O da mutlu olmak için burada olduğumuzu sandığımızdır.

Fiziksel acı duymak, yaşadığımızı anlamamıza yardım eder.

Uzayı ve sonsuzluğu düşündüm bir ara. Yıldız mahşerinden dünyaya ve kendime baktım. Dönüşme, patlama, parçalanma serüvenlerinin uzaydaki anlamını ve amacını düşündüm. Ağrı, acı ve çatışma ocağı haline gelen beynimi uzaya benzettim. Ellerimin arasına aldım kafamı. İnsanileşmenin korkunç bedeli karşısında, dehşete düşercesine ürperdim.

Evet, vardın. Var olmuştun. Bir tüfekle göğsümden vurulmuş gibi hissettim.

İnsan varoluşunun içinde yatan olasılıklardan bir şeyler hissetmeden var olabileceğimizden korkmaya ihtiyacımız var.

İnsan hayatta can sıkıntısı ve acı arasında bir seçim yapmalıdır.

Acınası biri olarak yaşamak ölüm gibi bir şey, öyle değil mi?

Bir insanın başına doğmaktan daha kötü ne olabilir? Boğulan bir insana ıslanmaktan korkmuyor mu diye sormak gibi.

Ölüm acı vermez; acı veren şey, yaşamdır.

Ben hasta bir adamım... Gösterişsiz, içi hınçla dolu bir adamım ben. Sanıyorum, karaciğerimden hastayım. Doğrusunu isterseniz, ne hastalığımdan anladığım var, ne de neremin ağrıdığını tam olarak biliyorum.

Mutsuzken başkalarının mutsuzluğunu daha güçlü hissederiz; duygular parçalanmaz, yoğunlaşır.

Acı ve ölüm hayatın bir parçasıdır. Onları reddetmek, hayatın kendisini reddetmektir.

İnsan sadece varolarak diğer bir insanda dönüşü olmayan yaralar açabiliyordu.

Yoksa, ne çiçek açan ne de meyve veren bir ağaç mı olsaydım; çünkü verimli olabilmenin sancısı kıraç olmaktan ağırdır ve eli açık zenginin çektiği acı dilencinin sefaletinden beterdir...

Ama acı bilmeyen mutluluk bir uyku; yaşamak ise ancak ölüm olduğu için var. Bir çocuk gibi ölümsüz olasın ve uyuyasın mı istiyorsun?

Her şey için ayrı ayrı hissetmeye kalktığımda ne çok ölüyorum!