Gözlerini kapatma. Gözlerini kapatman, hiçbir şeyi değiştirmez. Gözlerin kapandı diye, hiçbir şey silinip gitmez.

Şimdi ağlıyorum sonunda, dünyayı olduğu gibi düşünüyorum. Neden nefret etmeye devam ediyoruz, neden huzur içinde yaşayamıyoruz?

Olmuyordu. Huzurunu yaşadığı günde bulamayan insana kurtuluş yoktu.

İnsanlar ancak hayalleriyle yaşar ve biraz yaşamaya başlayınca tüm hayallerini kaybederler...

Bir hayaleti öldürmek bir gerçeği öldürmekten çok daha zordur.

Felsefi kırkayaklar, Hakikat-Gerçeklik istasyonları arasında, tahta ya da metal bacakları, hatta kanatları kırdılar. Ele avuca gelmez bir şey vardı hep: Yaşam.

Dünyada kaygısız, huzurla, sevinçle yaşamaktan daha büyük zenginlik olabilir mi?

Gerçekleri al yoksa gerçekler seni yakalar.

Yalın bir gerçek şuydu ki, Ölüm nereden geçecek olsa insanlar önünden çekiliyorlardı.

Sorun şu ki gözlerini kapatabilirsin ama aklını başından alamazsın.

Gerçeği insan hafızasındakiler kadar yaşar, beyninin daha derinindekiler kadar değil.

Şimdi ağlıyorum sonunda, dünyayı olduğu gibi düşünüyorum. Neden nefret etmeye devam ediyoruz, neden huzur içinde yaşayamıyoruz?

Bir kişi kendisinden başka her şeyden kaçabilir.

Herkesin maskesini çıkarıp atmak zorunda kalacağı bir gece yarısı vakti gelir.

Yaşam çözülmesi gereken bir sorun değil ancak deneyimlenmesi gereken gerçekliktir.

Düşünmekte tatlı bir yaşam yoktur.

Mutlu bir yaşam, kendi doğasıyla uyum içinde olan bir yaşamdır…

Bazı şeyleri kabul edip, isyan etmeyi bırakmamız gerekiyor.

Fiziksel acı duymak, yaşadığımızı anlamamıza yardım eder.

Gördüklerini görmekten korkma.