Zâten inancımız olmasa, vâr olmanın anlamı anlamsızlıktan başka bir anlama gelir miydi?

Felsefi kırkayaklar, Hakikat-Gerçeklik istasyonları arasında, tahta ya da metal bacakları, hatta kanatları kırdılar. Ele avuca gelmez bir şey vardı hep: Yaşam.

Gerçeklik için geçerli olan mutluluk için de geçerlidir: Kişi ona sahip olmaz, onun içinde olur.

Yeryüzünde her şey nasılsa doğru olan da odur.

Fiziksel acı duymak, yaşadığımızı anlamamıza yardım eder.

Ölmek istemiyorum ama yaşamanın da meraklısı değilim.

Benim görüşüm şu ki, “kişiselliğin” merkezi olan bilinç, nihai gerçekliktir ve aynı zamanda bilimsel olarak aşılmazdır. Başka bir deyişle, başka bir varlıkta varlığını kesin olarak ispatlayacak bilimsel bir test yoktur. Diğer biyolojik insan kişilerin, en azından en azından bilinçli davrananların, gerçekten de bilinçli olduğunu varsayıyoruz. Fakat bu da bir varsayımdır ve bu paylaşılan insan konsensüsü, insan deneyiminin ötesine geçtiğimizde yıkılır (örneğin, hayvan bilinci ve uzatma hayvan hakları tartışması).

Gerçekten var olan bir sinek, bir ihtimal var olan bir melekten daha önemlidir.

Her şey sadece algılandığı haliyle mevcuttur.

Başka bir dünya var.  Bu da var. Ve bu onun içinde. Ama, bu bir.

Hayat, kelimenin kesin anlamıyla bir dramdır.

Bir insan ne zaman ölü sayılır?

Felsefe ölmeyi öğrenmek değil yaşamayı öğrenmektir.

Çok sık sorulan bir soru ise şudur: "Ölüm ne zaman başlar?" Muhtemelen doğumda.

Zihin ne doğar, ne de ölür, sadece onun gizemli görüntüleri ve suretleri doğup ölürler. Her şey hayaldir, gerçeği yok eden geçici bir çizgi oyunudur.

Canlı bir varlık olmaktan başka şeyin önemi yoktu.

Ölüm, yaşamın ta kendisidir.

Ölüm acı vermez; acı veren şey, yaşamdır.

Biz canlıların cehennemi gelecekte var olacak bir şey değil, eğer bir cehennem varsa, burada, çoktan aramızda; her gün içinde yaşadığımız, birlikte, yan yana durarak yarattığımız cehennem.

Ölüm soğuk bir geceden başka bir şey değildir; yaşam ise sıcak ve bunaltıcı bir gün.