Ölümle burun buruna gelince, korkak insanlar bile çok kez aslan kesilirler.

Özgürlükten korkuyoruz. İnsanlar özgürlüğü sevmiyor.

İnsanlar ölümden korkar, tıpkı çocukların karanlığa gitmekten korktukları gibi.

Erkekler düşünmekten, yeryüzündeki her şeyden daha fazla; harap olmaktan hatta ölmekten bile daha fazla korkar.

Suçu gelin etseler de kimse güvey girmeyecek.

Fakir eder ki ölümdür katımda şehd ü şeker
Emîr eder ki ölümden katı cebân oldum

Ölmemek elimizde değil ki bizim. İyi yaşamamak beni tek korkutan.

Yalnız Allah'tan korkarım, Allah'ın dediği olur. Bu büyük alemi yaratan ve de yöneten yüce kudret, alnımıza bir yazı yazıyor diyorum ben doğarken. Doğuyor, yaşıyoruz. Ama pembe… Ama gri… Ama siyah olaylarla geçiyor bir ömür ve sonra da çaresi yok ölüyoruz. Evet. Ben bazen ölümü de özlüyorum. "Ölüm özlenir mi?" diyeceksiniz. O beni özlemeden ben yakınlık kurarım. Yeter ki Tanrı onun bile hayırlısını versin. Gecinden versin. Başkalarına çektirmeden, gına getirmeden, başka kimseleri rahatsız etmeden… Ne demiş atalarımız? "İki gün yatak, üçüncü gün toprak..."

Ölümden ne korkarsın, korkma ebedi varsın.

Ölümden korktuğumdan falan değil, sadece geldiğinde orada olmak istemiyorum.

Belki de insan korktuğu için kaçmıyor, kaçtığı için korkuyor.

Korku kimseyi ölümden kurtarmaz.

Hayat ne kadar da korkunçtu.

Yaşamdan kaçarak huzur bulamazsın.

Bir hayaleti öldürmek bir gerçeği öldürmekten çok daha zordur.

Ölmek bir şey değil, yaşamamak korkunç.

Peygamberlerden ve hakikat uğruna ölmeye hazır olanlardan korkun, çünkü onlar birçok kişiyi de kendileriyle beraber, genellikle kendilerinden önce, bazen de kendilerinin yerine ölüme sürüklerler.

Ölmekten korkuyor musun? Yoksa ebediyen yaşamak mı istiyorsun?

Eğer insanlar korku ve ölümden kurtulmak için illaki cennet değneğini kullanacak denli zayıfsa belki de ihtiyaçları olan, korku ve ölümdür.

Ölüm korkusu köleliğin başlangıcıdır.