Şimdi on yaşına bastı. Ben içeri düştüğüm sene ana rahmine düşen çocuklar.

Geçti geçmez dediğimiz zaman, kuşları unuttuk...

Öyle çabuk geçiyor ki günler. Hele sen de bir bak hayatına. Daha dün doğmuşuz sanki. Yeni okula başlamışız, Yeni sevmişiz. Öyle çabuk geçiyor ki günler. Hele sen de bir bak hayatına. Yarın bitecek sanki her şey. Yarın ölecek gibiyiz. Daha doymamışız yaşamasına. Günlerimiz dün bir, bugün iki. Sakın bir şey bırakma yarına. Yarın yok ki.

Zaman içinde hiç kimse “aynı kişi“ olamaz.

İnsan bir şey yapmaya hep geç kalırdı.

Zaman içine atıldığımız şiddetli ve değişmez bir debisi olan azgın bir nehirdir ve kaybolmak mutlaktır bir yerinde zamanın. İşte ölüm diye bildiğimiz şey de bundan başka bir şey değildir.

Eğer birinin hayatını daha iyi yapmıyorsan, zamanını harcıyorsun demektir!

Bilge birinin dediği gibi hayat çok kısa ve öğrenecek de çok şey var.

Ne yazık ki, birisi tecrübe kazandıkça, gençliğini kaybediyor.

Tek bir günün sırası gelsin diye yaşam boyu bekliyoruz.

Durursa anlaşılır saatin kaç olduğu

Herkes ne zaman ölür; elbet gülünün solduğu akşam!

Aşka harcanmayan zaman, ziyandır.

Bir şeyin birdenbire yerinde olmaması, ama aynı tiktakın sürüp gitmesiydi ölüm.

Bazen olmaz. Hayat istediğini sunmaz, sunsa da uymaz. Ya zaman yanlıştır; ya mekan. Belki de insan.

Her şey için zaman vardır.

Nasıl oluyor, vakit, bir türlü geçmezken, yıllar, hayatlar geçiyor?

Bazı yalanlar güzel, Bazı gerçekler acıymış. Bazı ölümler uzun, Bütün hayatlar kısaymış.

Zaman iki nokta arasındaki en uzun mesafedir.

Yine kırk yaş yine kır saç, yollarla duraklar değişmiyor.