Hayat öyle lanet bir şey ki; ya yanlış zamanda doğru insanı karşına çıkarır. Ya da yanlış insanla, zamanını harcatır.

Kader, tek bir facia yaratarak tatmin olmaz.

Kaç tabut gömülecek yeraltına ve kaç kişi gidecek habersiz uzaklara? Kaç yalan yıkacak güvenleri? Kaç satır yazılacak kader kitabına ve kaç dua edeceksin tanrına, kaç damla gözyaşı dökeceksin?

Ve herkes bir gün gider. İnsan kendine kalır sonunda.

Bu dünyaya istediğimiz gibi gelmedik, bu dünyadan istediğimiz gibi gidemeyiz.

Hep böyleydi. Bir şey en gerektiği anda olmazdı.

Hoştur bana senden gelen. Ya gonca gül,yahut diken. Ya hayattır, yahut kefen. Nârın da hoş, nurun da hoş. Kahrın da hoş, lütfun da hoş.

Hayatta en büyük talihsizlik, akılsız bir babanın çocuğu olmaktır.

Hepimiz birer mahkûm değil miydik! Geçenlerde bir piyes okumuştu. Orada bir adam sürekli hücresinin duvarına resimler çiziyordu. Hayat da tıpkı böyle bir şeydi. Boyuna duvara bir şeyler çiziyorduk.

Seçimden değil, kaderden dolayı maceracıyım.

Ne acılar bekliyor daha pusuda mutluluk umuduyla yaşayan zavallı insanları.

Bir insanın gerçekten test edilmesi, onun kendisi için hazırladığı rolü ne kadar iyi oynadığı ile değil kaderin ona belirlediği rolü ne kadar iyi oynadığı ile olur.

Sen niyetini halis tut, zamanlamayla kader ilgilenir.

Herkes ne zaman ölür; elbet gülünün solduğu akşam!

Doğduğumda beni vurmalıydılar, şimdi bu kasırganın içinde takıldım.

Bazen olmaz. Hayat istediğini sunmaz, sunsa da uymaz. Ya zaman yanlıştır; ya mekan. Belki de insan.

Hayatta yapmamız gereken tek bir şey var, o da ölmek.

Yaşayan insan mutlaka kendine göre bir giyecek bulacaktır.

Kaderin tekerine çomak sokamazsın. Sen kim oluyorsun da kimin öleceğine, kimin yaşayacağına karar vereceksin?

Hepimizin hayatında birer yörünge vardır. Bir şeyleri değiştirmek istiyorsak eğer ilk önce yörüngemizi değiştirerek başlamalıyız.