90-60-90'ı herkes bilir, elbette ki vücut ölçüleri. Ama bir de 200-70-60 var. Unutmayın, bu da tabut ölçüleri.

Hayat ne kadar sefil yahut ne kadar da hareketli ve parlak geçmiş olursa olsun, ölüm onu aynı oranda siler.

Yunus içine döndü umut, dışına baktı kaos var... Demir atmak istediğim ıslak limanlarda lodos var. Fokurdayan suda kaynayan kıskaçlar; kaynar kazanda ıslık çalıp duran ıstakozlar. Öyle güçlü sesim var ama, kâlpsiz kulağı kulaksız. Canımı ölümlerden çekip almaya bu güç yetersiz... Dinsin ateş arsız,yanık içim alevsiz. Gördüklerim doğruysa, bu çekip gidiş vedâsız... Benimle yaşlandılar ama benden önce ölü anılarım. Şu sudan kabarcıklar, ölüm tanıklarım. Yok ki topum tankım. Ardımdan kaynar, su döker kepçeler; yanar her yer, her yerim. Hepsi gâyet farkındalar, ruhum ölüme dalar. Dalan dalıp gider; dalını terk eder yaprak, ölür. Sesim artık gidercesine güçsüz. Sirenlerim bağırmaktan âciz. Ateşle taciz.

Modern insan, neredeyse on binlerce yıl önce sahneye çıktığı andan itibaren, kadınlardan doğan, büyüyen ve yaşlanan, sonunda hareket etmeyi ve nefes alıp vermeyi kesen ve en sonunda da cansız kemiğe dönüşen fiziksel bir bedenden fazlası olduğuna dair bulanık bir kavrayış taşımış görünmektedir.

Sadece bedenleri, şekilleri, görüntüleri sevenlere ne yazık! Ölüm her şeyi yok edecek. Ruhları sevmeyi deneyin.

Ölmek bir şey değil, yaşamamak korkunç.

"Ölüm" nasihat için yetmiyorsa, hangi söz tesir edebilir ki insana... Boş yaşıyoruz, boş konuşuyoruz vesselam. Sonumuz hayrolsun.

Doğmak ve ölmek kolaydı. Zor olan hayatın kendisiydi.

Rahatsız bir yaşam ritmi kolay bir ölümden daha çok hayat.

Hayat bir kuruluşun değil, bir yıkılışın ifadesidir. Neden doğuyoruz? Ölmek için neden kuruyoruz? Yıkmak için.

İyi veya kötü her şeyin değişerek yok olduğu bir dünyada yaşıyoruz. Dünya sanki bizi sırf canı istediğinde midesine indirmek için yaşatıyor. Anne babalar çocuklarını, çocuklar anne babalarını yitiriyor.

Her şeyin sonrasını düşünürsen en sonrası günün birinde son nefestir.

Ölümün karşısında, ne yapsak, muvaffak olmuş bir aktörden farkımız olmayacak!

Nice ünlü kişileri yer altına gömdüler de varlıklarından yeryüzünde iz kalmadı... Toprak, kendisine teslim ettikleri o kocamış leşi öyle bir yedi ki, sonunda kemiği bile kalmadı.

Hayatın en büyük ironisi, hiç kimsenin hayatta kalmaması.

Doğduğumuz dakika ölüm cezasına çarptırılmışızdır zaten.

Ateistlerin yaşamak için hiçbir şeyleri olmayan garip bir efsane. Tam tersi. Ölecek bir şeyimiz yok. Yaşamak için her şeyimiz var.

Örneğin ölümü ele alalım. Çabalarımızdan büyük ölçüde kaçınıyor. Bunu geciktirmek için olağanüstü çaba harcıyoruz ve sık sık müdahalesini trajik bir olay olarak görüyoruz. Yine de onsuz yaşamakta zorlanırdık. Ölüm hayatımıza anlam verir. Zamana önem ve değer verir. Çok fazla olsaydı zaman anlamsız olurdu.

Beden ruhun mezarıdır.

Şu yalan dünyanın sonu hiç imiş,
Akşam gelip konan, sabah göç imiş.