Hayat bir kuruluşun değil, bir yıkılışın ifadesidir. Neden doğuyoruz? Ölmek için neden kuruyoruz? Yıkmak için.

Buradan sonra neler olacak? Nereye gidiyoruz? Cennet diye bir yer yok mu?

Bir kere doğduk, bunun iadesi yok, öyle ya da böyle yaşayacağız işte, bir zaman ve mekân sınırı içerisinde. Yaşarken de bize sunulmuş bazı özgürlükler ve kısıtlamalar var. Artık bir kere doğduktan, yaşadıktan sonra, işte o yaşam sırasında ne kadar kendi hayal ettiğiniz, kendi varlığınızla çok da fazla çatışmayacak şekilde bir hayat kurma özgürlüğüne ne kadar sahibiz? Ve bu özgürlük gittikçe azalırsa ve yok olursa o zaman böyle bir sona kendimiz karar verebilir miyiz veremez miyiz? Bunu sorgulamaya değer. Ama herkes yanıtı kendi biricik hayatı adına verebilir.

İnsan illa bir şeyler yapmalı!meşguliyet her şeydir.

Çalışmak bir keyifken, hayat zevktir; çalışmak görevken hayat köleliktir.

Artık neyiz, kimiz, nerede yaşıyoruz, nereden gelip nereye gidiyoruz sorusunun sorulması lazım. Biz hippilikten geliyoruz.

Hangisi daha iyi? Öğrenmeden ölmem mi, öğrenip de ölmem mi?

Hangi fikir için, hangi insan için hayatımı riske atmaya hazırım?

Çalışmak yaşadıklarımızdan çok daha fazlasıdır, o bize yaşamın kendisini verir.

Ama, -dürüst olalım- bu aşırı kalabalık dünyada ortalama insan kendine nasıl anlamlı bir yaşam kurabilir ki?

Kimsin? Ne istiyorsun? Nereye gidiyorsun? Kime hizmet ediyorsun ve kime güveniyorsun?

Böyle bir ölümü de hak edecek kadar anlamsız bir hayat yaşamış olamam.

Peki, kim kurtaracak beni var olmaktan?

Dedem duvar örerdi, Babam duvar örerdi, Ben duvar örüyorum, Peki hala bir evimiz niçin yok?

Belli, vardı yaşarken
aradıkları bir şey.
Ama soran nerde, ne?
Yağmurda yağmurlandılar,
Karlandılar karlarda.
Ama soran nerde, niçin?
Eğlendiler.
Dertlendiler.
Ama soran nerde, neyle?
Küfrettiler.
Güldüler de.
Ama soran nerde, neden?

Bileğine bak, tüm yaşamın şu küçücük damara bağlıyken, hayatı niye önemseyesin ki?

Gençlerimiz ihtirassız, hatta heyecansız; gençlik birtakım meselelere açılmak, onları hararetle yaşamaktır. Boşlukta ne san'at eseri, ne de fikir olur. En dışımızda görünen bilgi bile içimizde yaşayan bir azap şeklinde olmalıdır. Mektep bitirmek için mektep bitirilmez. Her genç enginde bir gemi gibi her an kendi kendisine "Ben neyim?" "Niçin buradayım?" "Ne yapmak istiyorum?" sualini sormalıdır. Bunu yapmayan genç hiçbir zaman genç olamayacak bir ihtiyardır. Yani ölü olarak yaşamayı kendiliğinden kabul etmiş demektir.

Sokrates hayat derken kastettiği hem kendi hayatı hem genel olarak insanın hayatı. Sorgulanmayan, üzerinde düşünülmeyen bir hayat yaşanmaya değmez.

Bu resim, bu yazı kimin?” diye sordu.

Zâten inancımız olmasa, vâr olmanın anlamı anlamsızlıktan başka bir anlama gelir miydi?