Ağlamak, öfke, delice nefret, doruklarda aşk, doyumsuz sevinç, kahreden keder, kısaca hayat ve nefesindir.

Seni hasta eden dışarıda yağan yağmur değil, içine yağan yağmur.

Zaman, Beklerken çok yavaş, Korkarken çok hızlı, Kederliyken çok uzun, Sevinçliyken çok kısa.

Sevinciniz peçesini kaldırmış kederinizdir. Daima birlikte gelirler. Biri yanı başınızdayken, diğeri yatağınızda uyuklamaktadır.

Çok tuhaftır, fakat insanın üzülme yeteneğinin bir sınırı vardır. Belki de büyük kederler, bir taraftan insanı acıtırken, bir taraftan da duygularını uyuşturuyordu.

İnsanlara güvensizim, asıl karanlığım bu benim.

Cehennem, insanın kendi ciğeri

Sessiz insanlar en gürültülü zihinlere sahiptir.

Birisi bana seyahat etmek neye yarar, insan kendisini hiç terketmiyor ki demişti.

Aşk hayatta her yaşta insana musallat olan bir hastalıktır.

Bir yığın insan gördüm, günlükleri dolabında gizli saklı. Kendiyle mektuplaşan ya da kendiyle konuşan. Dününü unuttu hepsi. Günler günlüklere küstü ya da günlük yazara kara kara önlük giydi, son mektup kalbine sıktı.

Tasanın etrafında gezgin olmuş insanlar. Kısacık molalarda tanıdılar mutluluk denen kelimeyi.

Burda insan duman gibi genişler, büyür. Bu dağlarda ıstıraplar, sevinçler büyür.

Her insanın aynalara göstermediği bir yüzü ve kimseye söylemediği bir hüznü vardır.

Sevinç şeylerin içinde değildir; içimizdedir.

En güçlü silah ilkel yaratıklar için işte, kıskançlık!

Sevincin kapıları, acıların anahtarlarıyla açılır.

Duyguları bir insanın yaşamının en büyük sorunu olabilir. Duyguların seni kandırabilir.

İçimizde olanlarla aramıza mesafe koyamayız.

Tutkulardan ve arzulardan yoksun bir insan, insan olmaktan çıkar.