Sevgiyi de acılarımızı da ayrı ayrı yaşıyoruz. Bundan hırçınlığımız bence.

Hangi acıyla yaprak dökersek dökelim, insan kendini seveceği bir dünya buluyor.

Sevmek insanın en büyük acısıdır.

Diyorlar ki Dost acı söyler? Acıyı söyleyene Dost denilmez ki! Seni sevmeyen acı söyler Dostun, sana söyleyeceği acı dahi olsa, senin canını acıtmayacak şekilde tatlı dille söyler.

Ben ölseydim, o belki ağlardı. Ama o ağlasaydı, ben ölürdüm.

Mü'min olanların çoktur cefâsı, Ahirette olur zevk-u sefâsı, On sekiz bin âlemin Mustafâ'sı, Adı güzel, kendi güzel Muhammed

Gözyaşlarının bir kutsallığı vardır. Zayıflığın değil gücün simgesidirler. Yoğun acının ve tarifsiz sevginin elçisidirler.

Öğrendikten, sevdikten sonra daha çok acı çekeceksiniz.

Çıraydım, tutuşturdun beni, ağulu bir solukta üfleyip söndürdün şimdi de; kara kara tütüyorum.

İnsan ne denli derin düşünebiliyorsa, sevgisi o denli derindir. O denli doyumsuzdur. Ve acısı da o denli büyük.

Her maske bir şeyler söyler; Nefretler, sevgiler...

Bizi yaşamanın ağır yükünden ve ıstırabından kurtaran tek sözcük sevgidir.

İnsanlar, sevdikleri birine zarar vermekten, korktukları birine zarar vermekten daha az çekinirler..

Acı çekenler ile acı çektirenler aynıdır.

İnsanları sevmeye ikna etmektense nefret etmeye ikna etmek daha kolay.

Ölür mü acılara katlanmasını bilenler, Direnenler tüm kırımlara karşı... Ölmez sevgiden yana olanlar Defneler ölmez!

Zevk elde etmeye çalışmak, acıdan kaçınmak organik dünyanın genel gerçeğidir. Hatta yaşamın özü budur.

Sevgi ve nefret birbirinden ayrılamaz; çünkü yalnızca nefret etmeyi bilenler sevmeyi bilir.

Dehşet verici korkunç dönemler yaşarsın, ardından sakin ve sevgi dolu bir dönem gelir.

İnsanlar acı karşısında teselliye ihtiyaç duyuyor; çoğu insan ayrıca ölümden sonra da yaşamın devam ettiğine, görünmez bir varlık tarafından sevildiklerine inanmak istiyor.