Kendin olmak için bir kimliğe ihtiyacın yok; başkası olmak için bir kimliğe ihtiyacın var.

İnsanlar sadece eserleriyle birbirinden farklılaşır, hatta var olur.

Bu benim rapim, bu benim şiirim, bu benim derinim, bu benim bendim, bu benim eserim, bu benim ta kendim... Ta kendim… Ta kendim… Ta kendim...

Geçmişsizseniz, geleceksizsinizdir. Fakat geçmiş sizseniz, gelecek de sizsiniz demektir.

Şapka bize hakim değil, biz şapkaya hakim olmalıydık.

Herkesten daha iyi yapabileceğimiz bir şey var: Kendimiz olabiliriz.

Yaşamın geri kalan kısmı boyunca ya herkes gibi olmayı, ya da farklılıklarını erdeme dönüştürmeyi seçmen gerekir.

İnsan gövdesine başkalaşarak kendine "ben" der.

İnsanda iki temel fark vardır: cinsiyet ve kuşak farkı, diğer farklar bu ikisi üzerine bina edilir.

İnsanoğlu doğduğunda ve öldüğünde birbirine benzeyebilir, güldüğünde ve yürüdüğünde ama çok ayrılır.

Bir eser olarak insan iyi bir imzadır.

Varoluşa bir parmak çalıyorum. Hiçbir şey koktuğu yok! Neredeyim ben? Kimim? Bu dünya denen yer de neresi? Bu dünya da ne demekmiş?

Nasıl olur da insan kendine uygun gördüğü rol uğruna, kendini ortadan kaldırır?

Mutluluk, herkes gibi yaşarken kimse gibi olmamaktır.

Doğrudur. Eğer "kendi olmak" istemek, sürüden ayrılıp bir birey olmak, kendini bir sanat yapıtı yoluyla var etmek, kral çıplak demek bir ruh hastalığıysa, Fikret Muallâ da bir ruh , bir akıl hastasıydı.

Herkes sonuna kadar kendisi olmak ister.

Her bakımdan genel özgürlüğüm beni diğerlerinden oldukça farklı bir varlık yaptı.

Herkesin ter kokusu ayrıdır, parmak izi gibidir.

Hepimizin içinde çok çok küçük bir delilik alevi var. Onu asla kaybetmemeliyiz.

Önce kim olduğunu bulmalısın. O zaman deli gibi olmalısın.