Kim ne derse desin bu dünyadan güzel izler bırakarak gideceğimi düşünüyorum.

Büyük babam derdi ki, Ölen herkes ardında bir şeyler bırakmalıdır. kitap, Ya da ekili bir çiçek bahçesi. Elinin dokunduğu bir şey bırakmalı. Ona dokunan kimse senin varlığını hissetmeli.

Büyükbabam herkes öldüğü zaman geride bir şey bırakmalı derdi. Bir çocuk, bir kitap, bir resim, bir ev, yapmış olduğu bir duvar ya da bir çift ayakkabı. Yada ekili bir bahçe.

Ölüm kapını çaldığı gün ona ne ikram edeceksin?

Zâten inancımız olmasa, vâr olmanın anlamı anlamsızlıktan başka bir anlama gelir miydi?

Kimileri Gül dediler, ömür boyu güldüler; Kimileri de Gül dediler, Gül uğruna öldüler.

Kaybedeceğini bile bile neden mücadele ediyorsun dedi, öleceğini bile bile yaşadığını unutmuştu o ama... Bozmadım.

Doğru şeyler yapmışsanız ölmüş gibi olmuyorsunuz, bunu giderek anlıyorum.

Yaşamak izler bırakmaktır.

Cesaretin ölçüsü ölmek değil, yaşamaktır.

Kimi ölüler bize ne kadar yakın. Yaşayanların birçoğu ne kadar da ölü.

Ölmekten korkuyor musun? Yoksa ebediyen yaşamak mı istiyorsun?

Soru/n felsefedir: ne yandan bakmaya başlamalı yaşama, tanrıya, düşünceye ya da herhangi bir şeye. Bakılan her şey sahtedir. Göreceli sonucun, aksam yemeğinden sonra pastayla kiraz arasında yapılacak seçimden daha önemli olduğuna inanmıyorum.

Herkes dedi, merak içinde, Ölümden sonra hayat var mı diye, Boşuna düşünürler, Sanki hayat varmış gibi ölümden önce.

Ölüme külden başka bir şey bırakma.

Yaşamla karşıtlık oluşturan, ölümden ziyade, yaşlılıktır. Yaşlılık, hayatın parodisidir; oysa ölüm, hayatı bir yazgıya dönüştürür: Ona bir kesinlik boyutu kazandırarak, onu sınırlamak ve korumak yoluyla bir yazgıya dönüştürür. Ölüm, zamanı yürürlükten kaldırır.

Tesadüf eseri geldik dünyaya, bu sırrı çözebilmek büyük mesele. Gözle görmek hüner değildir, kalple görebilmek asıl mesele. Kulaklarla duymak mühim değildir, ruhen duyabilmek büyük mesele. Ölümden öteye başka yol var mı? Onu bilebilmek asıl mesele.

Yaşam kısadır ve gerçek; uzak başarılara çalışır ve uzun ömürlüdür: Bırakın gerçeği konuşalım.

Bir insanın nasıl öldüğü değil, nasıl yaşadığı önemlidir.

Dünyaymış! Dünya da ne demekmiş? Dünya işte bizim olduğumuz yerdir, hayat da bizim yaşadığımızdır.