Yaşamak, bir dünyaya gözleri kapamalı ve bir başka dünyaya bakmaktır; yürek istiyor. Yaşamaktan korkmak, yozlaşmak oluyor.

Ölmemek elimizde değil ki bizim. İyi yaşamamak beni tek korkutan.

Yalnız Allah'tan korkarım, Allah'ın dediği olur. Bu büyük alemi yaratan ve de yöneten yüce kudret, alnımıza bir yazı yazıyor diyorum ben doğarken. Doğuyor, yaşıyoruz. Ama pembe… Ama gri… Ama siyah olaylarla geçiyor bir ömür ve sonra da çaresi yok ölüyoruz. Evet. Ben bazen ölümü de özlüyorum. "Ölüm özlenir mi?" diyeceksiniz. O beni özlemeden ben yakınlık kurarım. Yeter ki Tanrı onun bile hayırlısını versin. Gecinden versin. Başkalarına çektirmeden, gına getirmeden, başka kimseleri rahatsız etmeden… Ne demiş atalarımız? "İki gün yatak, üçüncü gün toprak..."

Ölümden ne korkarsın, korkma ebedi varsın.

Cesaret, korkmamaktır. ("Le courage, c'est de ne pas avoir peur.")

Cennet (var) olduğum yerdir.

Ölmek bir şey değil, yaşamamak korkunç.

Ben olumsuz şeylere hiç yokmuş gibi bakarım. Hep olumlu şeyler üzerinde yaşadığım için olumsuzluklar beni etkileyemez.

Ölmekten korkuyor musun? Yoksa ebediyen yaşamak mı istiyorsun?

Dünyanın ne kadar canlı bir yer olduğunu anlamak için buranın taşlarıyla meteor taşlarını karşılaştırmak bile yeter; biz taşımıza kendimize göre cansız diyoruz, çık boşluğa, git bakalım evrende sonsuza doğru cansızlığın ne olduğunu o zaman anlarsın, o yüzden ölünce de canlı kalacağız meraklanmayın

En çok yaşamış olan uzun yıllar yaşamış olan değil, yaşamının anlamını en fazla anlamış olan insandır.

Bilerek yaşarsan, hiçbir şeyden öyle fazla tat alamazsın.

Eğer ki hayat kâle alınır ve hiçliğe tercih edilebilecek bir şey olsaydı, o zaman hayatın çıkış kapısı bu denli korkunç bekçiler olan, ölüm ve ölüm korkusu tarafından tutulmazdı. Ama bu korkunç hayata, olduğu bu korkunç haliyle kim dayanabilirdi ki, ölüme giden yol bu derece dehşet verici olmasa? Kim katlanabilirdi ölüm düşüncesine? Kim katlanabilirdi yaşamaya, eğer ki ölüm yolu tatlı olsa! Yine de iyi olan bir şey var ki, o da hayatın ötesini herkesin bir gün göreceğidir.

Hepimiz hayatlarımızı dışarıdan değil bedenlerimizin içinden dışarıya doğru yaşıyoruz. Bu yüzden kurgu onun yapısına sahiptir.

Mutluluk yarına ait değil. O bir varsayım değil. Mutluluk burada ve şimdi başlar...

Yaşamım boyunca hiçbir şeyden korkmadım. Mücahit gibi yaşadım ve ölümü her zaman bekledim.

Yaşamım boyunca hiçbir şeyden korkmadım. Mücahit gibi yaşadım ve ölümü her zaman bekledim.

Ölmeyi ve kelimenin tam anlamıyla ölmeyi öğrenmeliyiz. Sonun korkusu tüm sevgisizliğin kaynağıdır.

Korku, yalnızlık ve endişeyle dolu ve beni kurtarmak için dine asla ihtiyacım olmadı.

Yaşıyor ama bilmiyor yaşadığını.