Ömrüm diyorum şimdi ömrüm üzgün bir çocuksun sen ve yalnız öyle kal çünkü bu dünyada sana en çok mutsuzluk yakışıyor.

Yalnızdım, yapraklarım dökülmüştü bir bir.

Bir yanımız büyük bir ülkeydi kimsesiz, Bir yanımız yine bize düşmandı, Oysa yalnızdık dünyanın orta yerinde, Yitip giden pembe çocukluğumuz Yine zamansız büyümüş bir kandı .

Sessizce çekip gidiyorum şimdi, sessiz ve kimliksiz, belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün.

Yine de kalmış olabilir, Küçücük bir mavilik gökyüzüne, Bir sevda kırıntısı, Avuç içi kadar bir umut.

Kuşları ürkütülmüş bir dal gibiydin, öylesine mahzun.

Ve hep bir şeyler eksik gibi, bir şeyler bekler gibisin.

Belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün.

Günler düşüyor içime, kendime sığmıyorum.

Bir yolcu hüznüyle geçip gidiyor ömrümüz.

Bu nasıl bozgun bu nasıl yıkılmak böyle.

Dinmeyecek sanki keder, böyle giderse.

Parçalanmış bir gökyüzüdür yaşamak.

Hüzünlenmeye bile zaman yok artık.

Sular bulutlanır sen susarsın.

Yalnızsın bu yolculukta.

Bir zamanlar yaralanmış gölgeniz Yalnızlığa ısılanmış geliyor.. Şiirlerde şarkılaşmış seslerle Duyularla durulanmış geliyor.. Her uykumdan uyanıyor gölgeniz, Gözlerime uzanıyor gölgeniz, Karanlıkta ışıklaşmış renklerle Özlrmime boyanıyor gölgeniz.

Seniha kendisinin de bu kirli aydınlığın altında bu eşya ile beraber küflendiğini hissetti. Ayağa kalktı, alnını cama dayadı ve dışarıya baktı. Ağaçlar soyulmuş, havuz, dökülmüş yaprak tabakaları altında görülmez olmuştu. Sonbahar denilen mevsim ne hazin bir mevsimmiş! Bu, adeta yazın çürüyüşü, parça parça çürüyüp dökülüşü gibi bir şeydi.

İşte ben hep böyle garip mahzun, Bir şey beklermişcesine yaşıyorum…

Dertleşecek bir kedim bile yoktu.