Asıl yalnızlık, sadece taklit etmesini isteyen tüm bu nazik insanlar arasında yaşamaktır!

Keşke onlar beni olduğum gibi kabul etseler.

Karakter sahibi insanlar Daima itilir, dışlanır ve yalnızlığa mahkum edilirler...

Derin karakterler, kendilerini topluma teslim etmezler, yalnızlıklarından ödün vermezler...

Doğrudur. Eğer "kendi olmak" istemek, sürüden ayrılıp bir birey olmak, kendini bir sanat yapıtı yoluyla var etmek, kral çıplak demek bir ruh hastalığıysa, Fikret Muallâ da bir ruh , bir akıl hastasıydı.

Yalnızlık sürgün edildiğinde insan kendine daha fazla yaklaşabilir miydi, yoksa aksine kendinden uzaklaşır mıydı? Bireylik kalabalıklar arasında çoğalır mıydı, silinip gider miydi?

Düşünebilen pek az sayıda insan vardır yine de herkes bir düşüncesi olmasını ister. Ancak diğerleri tarafından hazırlanmış olanları aldığında kişinin onları kendisine uyarlamasından başka elinde kalan şey nedir?

Sürekli sizi değiştirmeye çalışan bir dünyada, "kendiniz olabilmek" en büyük başarıdır.

İnsan olan, toplum kurallarına uyum sağlamaz.

Kendin ol. Çünkü diğer herkes kapıldı.

Başkalarının düşüncelerine göre hareket edeceksek kendi düşüncelerimizin ne anlamı kalır.

Neden böyle sessiz olduk? Neden herkes hep böyle kendi dünyasına çekiliyor?

Yalnızlık... Onların inandığı gibi inanmıyorum, onların yaşadığı gibi yaşamıyorum, onların sevdiği gibi sevmiyorum... Onların öldüğü gibi öleceğim.

Kendim gibi birisini bulamayacağımı anladığım zaman arkadaş edinmeyi bıraktım.

İster ahlaki ister bilimsel olsun, ilerleme tipik olarak ortodoks düşüncelerden uzaklaşan ve kalabalıklardan kopan bireyden gelir.

Kendiniz olun. Dünya, özgün olana hayran olur.

Kalabalık içinde yaşamak zorunda kalabilirsin ama onun gibi yaşamak zorunda değilsin.

Dünyada en güçlü insan en yalnız durandır.

Demek ki artık kendimiz olmaktan çıktığımız noktada taklit edilebilir olmaya başlıyoruz.

Kendin olmak her zaman rahat değildir. Bu yüzden, birinin kendisini başkasıyla kıyaslamasını anlamıyorum.