Acıyı unut, geride kaldı. Dayanmayı, katlanmayı öğren. Dikkatini acıdan başka bir şeye yönelt. Başkalarını kırmayı bırak, Eğer birini incitirsen, kendini incitmiş olursun. Eğer birine yardım edersen, kendine yardım etmiş olursun. Kendini yargılama, kendini affet.

Anladım ki: İnsanlar; Susanı korkak. Görmezden geleni aptal. Affetmeyi bileni çantada keklik sanıyorlar. Oysaki; biz istediğimiz kadar hayatımızdalar. Göz yumduğumuz kadar dürüstler ve sustuğumuz kadar insanlar..!

Bu hayatta insanın öğrenmesi gereken en önemli şey kendisini bağışlamayı öğrenmesidir.

Beni okumadan önce kendi omzundan bir kere öp. Belki şaşkın olur sonrası.

Kendimi bağışlamayı, yargılamamayı, ama geçmişten ders almayı öğrenmem gerekiyordu.

Tartışmalarda sürekli haklı çıkma istemimiz de, içimizdeki iktidar duygusundan kaynaklanır. Bu yüzden bırakınız, ilişkinin diğer öznesi de haklı çıksın bazen; hatta çoğu zaman haklı olsun. Empati yapalım. Çünkü ikili ilişkiler, haklı olup olmama ya da bir yarış alanı değildir. Tarafların haklı çıkmaya çalışmaktan, çok birbirinden özür dilediği, hataları affettiği, açık aramayan, aksine açık kapatan olduğu ilişki sevgi temelli ve gelişkin bir ilişkidir ve fırtınalara dayanır güçlü bir ağaç gibi, kolay kolay yıkılmaz.

Başkalarını affetmemek, kendini affetme eksikliğine yol açar.

İnsanlar kendileri hakkında konuşurken tümüyle dürüst olamazlarsa da, kendilerini başkalarının yerine koyduklarında gerçekten kaçınmaları çok daha zordur.

Yarısı zakkum, yarısı gülüm. Kendimi bulmam için bir rehber gördüm. Yalnız, dilsizdi ve sen onu gâayet hor gördün. Bir öğün için 10 ekmek kendine böldün, ben güldüm.

Beni ancak bir âmâ gördü, göremeden anladı neler hissettiğimi. Dertsize zevâl olmaz. Bana ancak dilsiz anlattı dili olanın dile getiremediklerini. Teşbihte kusur olmaz.

Benim sermayem çift el artı çift göz... Karamsardan varan harbi doğru söz, acılarımsa köz.

Kurumuş yaralarımın kabuklarını söküp arşivinize katmakla elde ettiğiniz hazza anlam veremedim. Yoo ben cahilim.

Darbeler yesen de yüreğine, affetmek en asil intikâm.

Bir kere başlarsan söylemeye yalan, onu bırakmaz ve yalanlar söylemeye kolay alışırsın.

Başarı, yalan söylemek zorunda kalmadan yaşayabilmektir.

Görevini iyi yapmayanlar korunmamalı, kusurları gizlenmemelidir.

Siz ne kadar mutluysanız ben de o kadarım, ne az ne çok

Herkes ağlayacak bir göğüs istiyordu ama kimse o göğüs olmayı göze alamıyordu.

Karşımızdakilerin yayınlarını okumak utanç veriyor bize. Oysa bu duygunun tam tersini duymalıyız. Faşistler tarafından kandırılmış yoksul halkla karşı karşıya geldiğimizde sırf devrimci düşüncenin gerçekliğinden dem vuruyoruz ama onlara söylenen yalanlardan haberimiz yok.

Benim ilkem şu : ite it, puşta puşt, pezevenge pezevenk, hırsıza hırsız derim. Demezsem iyi adama ne diyeceğim?