Sevinç şeylerin içinde değildir; içimizdedir.

Bir sona geldiğin için ağlama, onu yaşadığın için gülümse.

Dünyadaki en büyük mutluluk, bu dünyanın şahidi olmaktı. Yaşanılanlar, görülenler ve öğrenilenler ne kadar acı olursa olsun, macera insanoğlu için büyük bir nimetti. Çünkü dünyadaki en büyük mutluluk, bu dünyanın şahidi olmaktı.

Cennet (var) olduğum yerdir.

Bizi mutlu ya da mutsuz kılan; olaylar değil, onları algılama biçimimizdir.

Gerçeklik için geçerli olan mutluluk için de geçerlidir: Kişi ona sahip olmaz, onun içinde olur.

Ayakkabısı varsa zengindir, kolu bacağı varsa sağlıklıdır derim ve sokağa baktığımda gülen insanlar varsa dünya iyiye gidiyor derim

İnsanlar tanıdım, olayları hep iyi tarafından okumaya meyilli; insanlar tanıdım, olayları hep bir sonmuş gibi yorumlayan. Belki de mutluluk geni diye bir şey var ve bazı insanlar da onunla doğuyorlar.

Eğer sahip olduğunuz şeyi yeterli görmüyorsanız, dünyaya sahip olsanız da mutlu olamazsınız.

Mutluluk insanın sevdiği işi yapması değil yaptığı işi sevmesidir.

Yaşlanmak seni daha bilge yapmaz Ben ama bakış açını genişletir.

İnsanca hatalar yaptığınız zamanlarda bile bakış açınız doğru kalabiliyor ve kendinizi hala sevebiliyorsanız, daha mutlu bir yaşama epey yaklaşmışsnız, demektir.

İnsan, kendi dünyasının dışında gezinmek ister; mükerrer denetimlere, hırslı, çılgın deneyimlerine bakmaksızın, hâlâ imkânsız olana kalkışır; araştırmalarını görünen dünyanın ötesinde gerçekleştirmeye gayret eder ve sefaleti hayali diyarlarda arar. Pratik bir filozof olmadan önce metafizikçi olur. Hayaller üzerine meditasyon yapmak için gerçekler üzerinde düşünmeye son verir. Varsayımda bulunmak, hipotezlere kendini vermek için deneyimi ihmal eder. Aklını geliştirmemeye cüret eder, çünkü ilk günlerinden beri onun suçlu olduğunu düşünmesi öğretilmiştir. Yaşadığı dünyada mutlu olduğu imkânları düşünmeden önce, başka bir hayatın belli belirsiz yerlerindeki kaderini biliyormuş gibi davranır; kısacası, insan doğanın çalışmasını küçümser.

Aydınlanmış insan, olgunluğunda, mükemmeliyetçiliğinde kendi mutluluğunun peşine düşebilecektir, çünkü incelemeyi, kendisi için düşünmeyi ve diğerlerinin otoritesine göre bir şeyi gerçek olarak kabul etmemeyi öğrenmiştir, bunlar ona deneyimin, incelemenin daima hatalı olanı ispatlayacağını öğretmesiyle olmuştur.

Satın alınan şeyler sana iyi deneyim ve anı sunamıyorsa, örneğin bir dostun, bir seyahatin veya sabaha kadar süren bir konuşmanın benzersiz hazzını veremiyorsa... Bu anlamsız ortalamada mülkiyetin belirleyici bir hükmü yok. En değerli şeyler anıların, deneyimlerin ve insanların.

İyi insanlar nereye giderse cennet orası olur...

Mutlu bir son istiyorsanız önemli olan öyküyü nerede bitireceğinizdir.

Herkes mutlu bir son ister, ama bu hikâyeyi nerede kestiğinize bağlı.

Kendi mutluluğunuz sadece kendinize bağlıdır.

İnsan mutluluğu göremiyor. Kendimizi daima olduğumuzdan daha bedbaht sanıyoruz.