Aklı maçaya gelen görüntülerde çalmıştınız kalbimi. Kırmıştım annemi dahi. Bir özür vahi, bir ömür fânî. Ödemem zor bu bedeli ve ebedî.

Kendini boşuna harcamış olur insan, dilediğine ulaşıp da sevinç duymazsa. Yıktığın hayat kendininki olsun daha iyi, yıkmakla kazandığın yapmacık bir mutluluksa.

Kendini boşuna harcamış olur insan, dilediğine ulaşıp da sevinç duymazsa. Yıktığın hayat kendininki olsun daha iyi, yıkmakla kazandığın yapmacık bir mutluluksa.

İnsan, gününü ve yaşını yaşamanın zevkini duymalıdır. Çok kimsenin değişik özlemleri vardır: “On yaş genç olsaydım“ derler, “şimdi delikanlı olsaydım“ derler veya tam tersi “tekaüt (emekli) olsam da evde otursam“ derler. Ben böyle düşünmem. Ben her günümün iyi geçmesine, en iyi şekilde değerlendirilmesine çalışırım.

Mesut olmak için de asıl çare budur: Sevdayı dudaklardan öteye bırakmamak, zehir gibi kalbe inmesine meydan vermemek.

Kalp yüzünden mutlu olmak için tek bir yol vardır: ona sahip olmamak.

Dünyanın en mesut insanları; her istediğini, dilediği anda bulabilenler değil, Rabbini her an kalbinde bulabilen sâlih mü’minlerdir.

İki gözüm iki çeşme... Neye yanıyorum, biliyor musun? Birleştiremedik kalplerimizi..!

Kaybedilmiş günlerin en kötüsü, bir defacık olsun, gülmeden geçilenidir.

Hayat basamaklarını çıkarken her adımınızı iyi düşünerek atın ki inerken mutlu olun. Her insan sevdiği ve mutlu olduğu işi yapmalı yoksa hayatını kiralamaktan ve mutsuz olmaktan kaçamazsınız.

Mutluluğu ihtiraslarda değil kendi yüreğinizde arayın. Mutluluğun kaynağı dışımızda değil içimizdedir.

Her şey tamamıyla kaybolunca; insan bir zamanlar çok mutlu olduğunu anlıyor.

Bir insan evlenene kadar mutluluğun ne olduğunu bilmez. O zamana kadar çok geç.

Güzel bir evi kötü bir muhite inşa etmiş kişi, kendisini hapse tıkmış gibidir.

Ben kimseye ne haksızlık ettim ne de bundan pişmanlık duyuyorum. Mutluyum da.

Mutluluk gelip evime yerleşti de ben onu tanıyamadım.

Acı olan mutlu olmamak değil, mutlu olabilecekken olamamaktır.

Ben bir Amerikan sevmez yaratığım; Amerikanofob olmaktan da mutluyum.

Sevgi, ışık türünden kendisini çoğaltan değilse nedir? Ben bunu her gün yaşıyorum; kalpleri taş yüklü olanlar, başka halkları sevdikçe kalplerinde sevgiye yer kalmayacağını sanıyorlar; halbuki insan kalbi sevdikçe büyüyor. Ben topraklarımızın halklarını sevdikçe kendi halkımı daha da çok seviyorum.

Hem komedi ve hem ütopya, insan aklının egemenliği altında toplumsal yapıda bozuklukların olmayacağı ve ikincisi, eğer olacak olursa, bunun kesinlikle düzeltilebileceğidir. Düzeltmek için ise, anlatmak, göstermek ve ikna etmek yeterlidir. Bu yapılınca var olan yapıdaki bozukluklar ister gülünç bir konuma indirilecek ve isterse, insan onuruna yakışmaz nitelikte bulunarak mahkum edildikten sonra, komediler, mutlaka mutlu son ile biter; ütopyacılar, binlerce yıl sürecek mutluluğun reçetelerini verirler.