İnsanın en iyi yanları, ancak onun kötü yanlarıyla birlikte kendini gösterebilir.

Kuru bir akağaç yaprağı kopmuş, yere düşüyor; hareketleri bir kelebeğin uçuşuyla aynı. Tuhaf değil mi? En kederli ve ölgün olan şey en neşeli ve canlı olana benziyor.

Ölüm kötü, yaşam daha kötü. En kötüsüyse ikisi arasındaki geçiş.

Olgunlaşmamış insanın özelliği, bir dava uğruna soylu bir biçimde ölmek istemesidir, olgun insanın özelliği ise, bir dava uğruna gösterişsiz bir biçimde yaşamak istemesidir.

İyiden çirkinlik, kötüden güzellik bulaşmaz insana. Demem o ki, kötülerle olan iyiliğe; iyilerle olan kötülüğe fırsat bulamaz.

Gelişen organizmanın ayrıntılı bir planı, ölen organizmanınsa bu planın getirdiklerine yetişemeyen bir yanı vardır, yaşamını uzatmak isteyen gereğinden fazla plan yapmasın.

Bir gün gelir de güneş dünyaya kızıp üzerinde parlamayı bırakırsa, yeryüzünde ne bitkiler ne hayvanlar yaşayabilir; tek bir canlı kalmaz geri.

İnsan, meyvanın çekirdeğini taşıması gibi ölümü kendi içinde taşımaktadır.

İnsan, meyvanın çekirdeğini taşıması gibi ölümü kendi içinde taşımaktadır.

Aşk halini, kendi kıyametini yaşıyordu toprak. Büyük alt üst oluşlara, ateşe ve uğultuya durmuştu. Kum gibi çoğalan, yığılan, savrulan canlılar, binbir biçimde, toprağı iğfal ediyor, kudurtuyor, kıtlığa ve berekete taşıyordu. Gömülen insanlar parçalanıyor, gözle görünmez milyonlarca canlıya dönüşüyor, toprağı kaynatıyor, mayalıyor, döllüyor, doğuma hazır hale getiriyordu.

Doğanın kötülüklerini tanımayı öğrendikçe ölümü, toplumun kötülüklerini tanımayı öğrendikçe de yaşamı hafife alırız.

Bir insan ne zaman ölü sayılır?

Bazı şeyler değiştiğinde ve uygun sınırlarını aştığında, bu aynı zamanda o değişimin ölümü olur.

Toprak... Evrensel ana, ortaklaşa mezardır da. Bir yandan aşınırken, bir yandan tazelenir.

Ölmek için yaşamak gerekir, unutma. Anı yaşa, yarını da unutma.

Aslında insanlar yaşamaya devam edemedikleri için ölürler.

Her ölen insan, yaşayanların bir parçasını da beraber öldürmüş olur.

Bitkiler de insanlar gibiydi ; yaşamak için , hastalıklarını yenmek için ve huzur içinde ölmek için bakıma ihtiyaçları vardı.

Yaşlılık, ölümden çok daha korkunçtur.

Aslında insanlar hiç ummadıkları ve geleceğine inanmadıkları ölümü beklerler.