Yaşlılık, sonlanmasını istemeyeceğiniz tek hastalıktır.

Nasıl gemide giderken ilerlememiz kıyıdaki nesnelerin geri çekilmesiyle, dolayısıyla da küçülmesiyle kendini belli ediyorsa, ihtiyarlamamız da büyük yaşlardaki insanların bize genç görünmeleriyle kendini belli eder.

Yaşlılık, dünya sahnesinden uzaklaştığımız basamaklardır.

İnsan, gençlikte dilediğine ihtiyarlıkta bol bol sahiptir.

En yavaş yaşlanma yaşlılarda görülür.

Yaşlanmak; imkânlarınızın artması; ama onları kullanma gücünüzün kalmamasıdır.

Yaşlılar bir zamanlar gençti, gençler hiç yaşlı olmadılar.

Gençlikte sevmek için yaşarız, yaş ilerledikçe yaşamayı severiz.

Zaman kimseyi kayırmaz, her canlı yaşlanır, her şey eskir.

Hayatın en büyük trajedisi çok çabuk yaşIanmamız, ama çok geç akıIIanmamızdır.

Kum üzerine inşa ediyoruz ve yaşlandıkça bu temel daha dengesiz hale geliyor.

Elbet bir gün başı dönecek dünyanın dönmekten. Ağzının suyuna batmışlar için henüz saat erken.

Geçti geçmez dediğimiz zaman, kuşları unuttuk...

Yaşlılık, derin bir iç çekiş, yanılmış bir çocukluk olmasın.

Öyle çabuk geçiyor ki günler. Hele sen de bir bak hayatına. Daha dün doğmuşuz sanki. Yeni okula başlamışız, Yeni sevmişiz. Öyle çabuk geçiyor ki günler. Hele sen de bir bak hayatına. Yarın bitecek sanki her şey. Yarın ölecek gibiyiz. Daha doymamışız yaşamasına. Günlerimiz dün bir, bugün iki. Sakın bir şey bırakma yarına. Yarın yok ki.

Zaman içinde hiç kimse “aynı kişi“ olamaz.

İnsan bir şey yapmaya hep geç kalırdı.

Zaman içine atıldığımız şiddetli ve değişmez bir debisi olan azgın bir nehirdir ve kaybolmak mutlaktır bir yerinde zamanın. İşte ölüm diye bildiğimiz şey de bundan başka bir şey değildir.

Eğer birinin hayatını daha iyi yapmıyorsan, zamanını harcıyorsun demektir!

Bilge birinin dediği gibi hayat çok kısa ve öğrenecek de çok şey var.