O zaman düşün neydin dün, nesin bugün? O vakit anlarsın yarın da olacaksın ancak bu kadar.

İnsan; geçiciliğe ve çürümeye isyan eder. Yok olduğunu hayal edemez; hem gelecekte hem geçmişte yaşar; o anda neyse değil, olageldiği ve olacağı şeydir.

İnsanın geri dönüşü yoktur, varlığı gereği hep kendi kendinin önünde gitmeye zorunludur, geçmiş zamanın falan anı geri dönemez diye değil, tersine: Zaman geri dönmez, çünkü insan olmuş olduğu şeye geri dönemez.

İnsan sevgi karşısında da ölüm karşısında olduğu gibi yalnızdır.

İnsan ölür. Karanlıktan gelen, karanlığa geri döner ve hiçbir iz bırakmadan zamanın sınırsız boşluğuna yeniden emilir.

Ölüm mesafeyi arttırır ve hafızayı köreltir.

Bir zamanlar deliler gibi hesap sorduğun birine gün gelir hatır bile soramazsın.

İnsanın geri dönüşü yoktur, varlığı gereği hep kendi kendinin önünde gitmeye zorunludur, geçmiş zamanın falan anı geri dönemez diye değil, tersine: Zaman geri dönmez, çünkü insan olmuş olduğu şeye geri dönemez.

İnsan, ölülerle konuşurken, ölü olduğunu unutuyor.

Dünün insanı, bugünün insanı değildir.

Vakit insanın daima öldürmeye çalıştığı ama hep insanı öldürmekle sonlanan şeydir.

Gerçek; ölümü yok etmiyor, mesafeleri azaltmıyor, zamanı geciktirmiyor ama bize aslında ne olduğumuzu anlatıyor.

Yalnızca sevgi ve ölüm her şeyi değiştirebilir.

İnsanlar babalarından çok, yaşadıkları zamana benzerler.

Bu devirde insanlar çok çabuk unutuluyordu.

Her şey çok çabuk eskiyor. Papuçlar, perdeler, yapılar, sokaklar, duvarlar, sevgiler. Hepsi çarçabuk tüketiliyor.

Uğur Mumcu katledildiği gün, Villa'da çalışıyordum, 24 Ocak 1993, Temren haber verdi, hiç beklemiyorduk ve artık acele etmem gerektiğini düşündüm. Arkasından Eşref Paşa'nın, Şubat 1993 ve hemen sonra da Turgut Bey'in, Nisan 1993, ölümlerini idrak ettik. Zamanımın azaldığını hissettim.

İnsanın gelişmesi, kendisini sevmenin yerine karşı cinsi koymasıdır.

Sevgiyi sosyalizmden çıkarmak, insanı sosyalizmin dışına itmekle birdir.

Her toplum zamanın akışı içinde sürekli değişim geçirir.