İnsan, işine, işsiz kalıncaya kadar küfreder.

İnsan tahammül edemeyeceğini zannettiği şeylere pek çabuk alışıyor ve katlanıyor.

İnsan hayatının belli başlı kılavuzu alışkanlıktır.

Serçeler gibidir insanlar, ilelebet uçmaz düşer.

Ve İnsanlar her şeyi yapmayanlardan, her şeyi yapamayacak olanlardan bile her şeyi bekleyerek yaşıyorlar.

Şunu unutmamak gerekir ki, yaşamda çoğu zaman bir durumun, bir olayın, bir eylemin karşısında değil, bir insanın karşısında bulunuruz. Ve önemli olan da bunu bilmektir.

İnsan bir mendille gezmeli hayatı, ne zaman ağlayacağı bilinmez ki.

Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır.

İnsan bir şey yapmaya hep geç kalırdı.

Dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz. Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır. Tramvaylardaki tutamaklar gibi. Uzanır tutunurlar. Kimi zenginliğine tutunur; kimi müdürlüğüne; kimi işine, sanatına. Çocuklarına tutunanlar vardır. Herkes kendi tutamağının en iyi, en yüksek olduğuna inanır. Gülünçlüğünü fark etmez.

İnsan hayatı doğadaki bütün canlıların hayatından daha önemlidir, bunu düşünüyorum böyle savunuyorum.

Bütün hayatımız, bir yığın alışkanlıktan başka bir şey değildir.

Bir insanın gerçekten test edilmesi, onun kendisi için hazırladığı rolü ne kadar iyi oynadığı ile değil kaderin ona belirlediği rolü ne kadar iyi oynadığı ile olur.

Başkalarının hayatını o kadar merak ediyorsanız, roman okuyunuz.

Bir insanın hayatının ikinci yarısı, ilk yarıda kazanılan alışkanlıkların sürdürülmesinden ibarettir.

Hayatta hiçbir şey insan hayatı kadar değerli değildir.

Artık çok yoruldum. Hiç bir şey yolunda değil. Ve ben bütün olanları bir kenara atıp herşey yoluna gidiyormuş gibi davranamıyorum.

Basit insanlar, sahip olduklarının kıymetini, elden çıkmadan bilmezler.

Sinekler neyse yaramaz oğlanlara, biz de oyuz tanrılara. Öldürüyorlar bizi zevkleri için.

Bütün dünya bir sahnedir. Ve bütün erkekler ve kadınlar sadece birer oyuncu... Girerler ve çıkarlar. Bir kişi birçok rolü birden oynar.