Bir nalbant en fazla bir at yaşatır, bir baytar en fazla bir nalbant öldürür, kimimizin yaşatırken kimimizin öldürürken sınırı var.

Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu. Katlanmak mı iyi zalim kaderin oklarına, yumruklarına, yoksa çılgın denizlere karşı gelip bir son vermek mi? Ölmek uyumak hepsi bu kadar, yalnızca uyumakla bitebilir bütün acıları yüreğin ve çektiği bütün kahırları bedenin...

Hepimiz ölüme hayat borçluyuz.

Ölümden önce hayat var mı?

Bir gün yetmiyor mu bu size, bir gün dilsiz oldu, bir gün ben kör oldum, bir gün sağır olacağız, bir gün doğduk, bir gün öleceğiz, aynı gün, aynı an, yetmiyor mu bu size?

Hayat - cinsel yolla bulaşan bir terminal durumu.

Ölüm, hayatın bizden yüz çeviren tarafıdır.

Hayat - cinsel yolla bulaşan bir terminal durumu.

Ölüm, hayatın bizden yüz çeviren tarafıdır.

Çünkü hayatın en rahatsız edici gücü, ölümdür. Çünkü ölüm çok adaletsizdir. Çünkü insan bir defa yaşamın tadına varınca ölüm doğal dahi gözükmez ona.

Ya ölü yıldızlara götüreceğiz hayatı, ya da ölüm inecek yeryüzüne.

Belki ölüm sadece ölümdür.

Ölümden ölsek de, hayatlarımızın dörtte biri uyuyoruz.

Hiç kimse, bu dünyadan canlı çıkmıyor.

Er ya da geç hepimiz öleceğiz.

Hayat zevkli, ölüm huzurludur. Sıkıntılı olan aradaki geçiştir.

Yaşamak iğrenç bir yılgı öyleyse. Kimse ölümün karşısında, her şeyin bir hiç olduğunu bilerek yaşayamaz.

Tanrım, sen de, biz de, hayat da, ölüm de, varlıkların hepsi de birbirinden karmaşık; içinden çıkılmaz, anlaşılmaz yüksek bir bilmeceyiz.

Acı ve ölüm hayatın bir parçasıdır. Onları reddetmek, hayatın kendisini reddetmektir.

Ölüm hayatın öteki yüzü değildir. Onun bir parçasıdır.