Yıldızları süpürürsün, farkında olmadan, Güneş kucağındadır, bilemezsin. Bir çocuk gözlerine bakar, arkan dönüktür, Ciğerinde kuruludur orkestra, duymazsın. Koca bir sevdadır yaşamakta olduğun, anlamazsın. Uçar gider, koşsan da tutamazsın.

Yaşadığım hayatın hayat olmadığını, öleceğimi öğrendiğim gün anladım.

Unutmayın, öldüğünüzde, öldüğünüzü bilmiyorsunuz. Diğerleri için sadece acı verici. Aynı şey aptal olduğunda da geçerlidir.

Mucize beklemeye hiç gerek yok: Alıp verdiğimiz her nefes, bir yaşamak, bir de ölmektir ve bu, hayattaki en hakiki mucizedir.

Ya ölü yıldızlara götüreceğiz hayatı, ya da ölüm inecek yeryüzüne.

Nasıl yaşayacağımı öğrendiğimi sanırken, meğer nasıl öleceğimi öğreniyormuşum.

Yaşadığınız hayatla yaşayacağınız hayat arasında bir çeşit etkileşim olması gerektiğini düşünüyorum.

20 yaşındayken ve 50 yaşındayken ölüm çok farklıdır.

Gerçek anlamda çok az insan gerçekten bugünü yaşar, çoğunluğu bir başka zaman yaşamaya başlayabilmek adına bekler ve biriktirir.

Hayat, siz başka planlar yaparak meşgul olduğunuz sırada size olan şeydir.

Kaygılardır bizi vakitsiz göçtüren.

Bilge kişi yeniliklere gözünü kapatır, kulağını tıkarsa, zaman zaman sanat değerini kaybeder. Alıcısı kalmaz. Tahammülü güç hadiseler hayatı çekilmez hale getirir. Çünkü müşteri dünü düşünen değil, yaşadığı günü idrak eden insandır. Allah’ın tertip ve tanzimi böyledir. İnsanın fiziki durumu da, hücreleri de daima değişir. Bir kararda kalan Hazret-i ALLAH’tır. Geçmişi geri getiremezsin. İstikbal yani gelecek ALLAH’a malum olup, hal bugündür. Günü yaşa

Her an herkesin, hepimizin vakti azalıyor şurada, her birimizin doğrudan ölüme dur durak bilmeden vakti azalıyor, bunun böyle olduğunun dur durak bilmeden farkında kalsaydık delirirdik, dev bir tımarhaneye dönüşürdü dünya.

Ve derin ve gecikmiş gece her şeye hakim oluyor. Saatler geçiyor. Sıcacık alnımı cama dayamış olan ben, hissediyorum ve biliyorum: Bundan böyle bana hiçbir şeyin zararı dokunamaz, huzurlu bir liman buldum. Önümde mutluluk ve keyif dolu upuzun yıllar var. Neşeli güzel yıllar sonu gelmeyen bir matematiksel dizi halinde sıralanıyor önümde. Son birkaç yüzeysel ve yumuşak iç çekiş göğsümü mutlulukla dolduruyor. Soluk almaktan vazgeçiyorum. Günün birinde ölümün beni kucaklayacağını biliyorum, bütün yaşamı kucakladığı gibi, cömertlikle ve iyilikle kasabanın süslü güzel mezarlığının yeşillikleri arasında, doygunlukla yatacağım. Karım –dulların taktığı peçenin arkasından ne kadar da güzel görünecek- burada tadını çıkardığımız o dingin sabahlarda bana çiçekler getirecek.

Sigara içmek öldürür, öldüğümüzde hayatımızın önemli bir bölümünü kaybederiz.

Ben insanların kafayı taktığı şeylere, "Amaaaan, Allah başka dert vermesin!" diyebiliyorum, aldırmıyorum. Çünkü ölüm gibi bir gerçek var bu hayatta.

Anı yaşama becerisi olmayanlar, gelecek için geçerli planlar yapamazlar.

Yaşamın her anında ölüm yanı başımızdadır.

Diri Olan Ben’im. Ölmüştüm, ama işte sonsuzluklar boyunca diriyim. Ölümün ve ölüler diyarının anahtarları bendedir. Bunun için gördüklerini, şimdi olanları ve bundan sonra olacakları yaz.

Bakacağım tek yön önüm, doğru rotayı izler gözüm. Rüzgâra emânet sözüm, hasretlerle yandı gönlüm. Yalnızlığım kalbime zulüm, korkutmakta her an ölüm. Ben bir pembe diziyim, her günüm bir bölüm.