Benim müziğim o kadar ağlıyor ki, sözlerimde gülemiyorum.

Hüzün, bir hazin kelime... Ayrılık gibi, hicran gibi; ama mutluluk gibi de. Bazen bir gözde görürüz onu, bazen bir yüzde. Bazan bulutlarla gelir, bazen lodoslarla.

Seniha kendisinin de bu kirli aydınlığın altında bu eşya ile beraber küflendiğini hissetti. Ayağa kalktı, alnını cama dayadı ve dışarıya baktı. Ağaçlar soyulmuş, havuz, dökülmüş yaprak tabakaları altında görülmez olmuştu. Sonbahar denilen mevsim ne hazin bir mevsimmiş! Bu, adeta yazın çürüyüşü, parça parça çürüyüp dökülüşü gibi bir şeydi.

Melankoli, bir kış gecesindeki seslerdi.

Melankoli mutsuz olma zevkidir.

Nihayet yağmur başladı. Bu sabah artık, yağmuru neden bu kadar çok sevdiğimi anladım. Ağlayan bir yüreğe benzediği için…

Benim müziğim o kadar ağlıyor ki, sözlerimde gülemiyorum.

Burnunu çeke çeke ağlamak, Belki biraz çocukça. Ağlamak, hüngür hüngür ağlamak, İçini çeke çeke, İnsanca.

Yağmur bile marazi bir küskünlükle yağıyordu şehrin üstüne...

En tatlı şarkılar en acı duyguları dile getirenlerdir.

Dinleyemeyecek kadar üzgün olduğum zamanların dışında, müzik benim tesellim olmuştur.

Mutluluk beden için yararlıdır, ama zihnin güçlerini geliştiren hüzündür.

Güneş bize haram.

İnsan özlüyor. İnsan bazen neyi özlediğini unutup özlemeye devam ediyor.

Deha hüznün çocuğudur.

Beraber ağlamaktaki tatlılık kadar hiçbir şey yürekleri birbirine bağlamaz.

Bir trajedinin ölüme ya da kana ihtiyacı yoktur. Trajedinin zevk veren yönü olan o muhteşem hüzünle dolu olması yeterlidir.

Bir ambar dolusu hüzünle dönüyorsun gittiğin yerlerden...

Ağlamak istedim ama insan ağlamak isteyince tek bir damla gözyaşı bile dökülmez.

Ben seni unutmam, sen beni güzel hatırla...