Hayatınızın ikinci yarısını, ilk yarının hatalarından kurtularak geçirebilirsiniz.

Yaşamak, bir dünyaya gözleri kapamalı ve bir başka dünyaya bakmaktır; yürek istiyor. Yaşamaktan korkmak, yozlaşmak oluyor.

Hayat bilgisi kitaba sığmaz, başkalarına yedirin.

Her şeyi kendine sor kendinden öğren, yanlış senin tek hazinen.

Ölmemek elimizde değil ki bizim. İyi yaşamamak beni tek korkutan.

Yalnız Allah'tan korkarım, Allah'ın dediği olur. Bu büyük alemi yaratan ve de yöneten yüce kudret, alnımıza bir yazı yazıyor diyorum ben doğarken. Doğuyor, yaşıyoruz. Ama pembe… Ama gri… Ama siyah olaylarla geçiyor bir ömür ve sonra da çaresi yok ölüyoruz. Evet. Ben bazen ölümü de özlüyorum. "Ölüm özlenir mi?" diyeceksiniz. O beni özlemeden ben yakınlık kurarım. Yeter ki Tanrı onun bile hayırlısını versin. Gecinden versin. Başkalarına çektirmeden, gına getirmeden, başka kimseleri rahatsız etmeden… Ne demiş atalarımız? "İki gün yatak, üçüncü gün toprak..."

Ölümden ne korkarsın, korkma ebedi varsın.

Hiç hata yapmayan insan, hiçbir şey yapmayan insandır; ve hayatta en büyük hata, kendini hatasız sanmaktır.

Cesaret, korkmamaktır. ("Le courage, c'est de ne pas avoir peur.")

Sıradan bir hatamın hududunda keşfettim kendimi.

Ölmek bir şey değil, yaşamamak korkunç.

Ölmekten korkuyor musun? Yoksa ebediyen yaşamak mı istiyorsun?

Yaşam öğrenmekle ilgilidir. Öğrenmeyi bıraktığınızda ölürsünüz.

Bazı hataları erken yapmanın hayatınıza çok büyük yararları olacaktır.

Bence okullarda yapılan en büyük yanlış, çocukları korkuyla motive ederek bir şey öğretmeye çalışmaktır. Not alma korkusu, sınıfta kalma korkusu gibi. Bir konuya ilgi duyarak öğrenmek ile, korku ile bir şeyi öğrenmek arasında nükleer bir patlama ile bir kıvılcım kadar fark vardır.

Kendilerini bilgeliğe adayanlar aylaktır yalnızca; yaşayan da yalnızca onlardır. Kendi yaşamlarına başkalarının yaşamlarını da katarlar; kendilerinden önce geçip gitmiş bütün yıllar da birer kazanımdır onlar için.

Ölümsüzlük arzusu, büyük bir hatanın devam ettirilmesine duyulan arzudur.

Eğer ki hayat kâle alınır ve hiçliğe tercih edilebilecek bir şey olsaydı, o zaman hayatın çıkış kapısı bu denli korkunç bekçiler olan, ölüm ve ölüm korkusu tarafından tutulmazdı. Ama bu korkunç hayata, olduğu bu korkunç haliyle kim dayanabilirdi ki, ölüme giden yol bu derece dehşet verici olmasa? Kim katlanabilirdi ölüm düşüncesine? Kim katlanabilirdi yaşamaya, eğer ki ölüm yolu tatlı olsa! Yine de iyi olan bir şey var ki, o da hayatın ötesini herkesin bir gün göreceğidir.

Her zaman büyümek zorundasın,” dedim. Ama kafanın içinde büyümek zorundasın evlat. Bizim için insan türü insanlar önemli olan budur. Ve bu tür bir büyüme asla durmaz. En azından olmamalı. Büyüyebilirsin evlat; ya da ölebilirsin. Sahip olduğunuz seçim bu ve tüm hayatınız boyunca devam ediyor.

Yaşamım boyunca hiçbir şeyden korkmadım. Mücahit gibi yaşadım ve ölümü her zaman bekledim.