İnsan başıyla fare kafasını birbirinden ayıran tek hassa, fikir öfkesidir.

Bilge bir insanın saatleri fikirleriyle uzar.

Anladık ki insan sürülebilir, hatta imha edilebilir, fakat fikir öyle değil. Fikir kafadan kafaya, devirden devire atlar geçer ve kendini gösterir.

İnsan öyle yaratılış ki: düşünür, taşınır, hamle yapar...

Nasıl oluyor da insan, yaşamına onca güzellik katmış birini günün birinde bu kadar anlamsız bulabiliyor.

Mezara giden fikrin kimseye faydası yok!

İnsan, seçmesini bilen hayvandır.

Düşüncelerim, ruhum ve bütün anlamlar sessizlikte şekilleniyor. Kainatın fısıltılarını sessizlikte duyuyorum.

Bir duygu, anlaşılmıyorsa, duygu değildir zaten.

İnsan beyni değirmen taşına benzer. İçine yeni bir şeyler atmazsanız, kendi kendini öğütür durur.

Fikirlerin kanatları vardır, kimse insanlara ulaşmasını engelleyemez.

En büyük fikirler, en derin düşünceler ve en güzel şiirler sessizliğin rahminden doğar.

İnsanın aklına ne hatıralar geliyor!

İnsanın dünyası anlamlar evrenidir. Bu dünya, belirsizliklere, çelişkilere, çılgınlıklara veya şaşkınlıklara katlanabilir, fakat anlamsızlığa asla.

İnsan düşüncesinin tarihi, insan budalalığını ortaya koyar.

Düşünce, tamamen, zihni oluşturan bir insan eylemidiir.

Nasıl kafa sayısı kadar düşünce varsa, kalp sayısı kadar da sevgi çeşidi vardır.

Kesinlikle yeni olan bir düşünce insanların pek ender karşılaştıkları bir şeydir.

Fikirler, mantık üzerlerinde işlemeden önce net olmalıdırlar.

İnsan düşünmeye başladığında artık etrafa körü körüne saldırmaz.