Japonları ben şöyle tanıyorum: Çalışkan insanlardı. İmrenilecek bir çalışma disiplinleri vardı. Her kademedeki Japon, görevini ve sorumluluğunu çok iyi biliyordu. Onlar kadar yaptıkları işe sevgiyle bağlanan insanlar görmemiştim. Adeta ibadet eder gibi çalışıyorlardı.

Bir çocuk için önemli olan şey onları sevmeniz, onları korumanız, büyürken ve kim olduklarını ararken onlara yardımcı olmanız. Ve birer ebeveyn olarak, onların bağımsız bireyler haline gelmelerine yardımcı olmak ve dünyada ve yaşamda geniş bir bakış açısına sahip olabilmeleri ve ihtiyaç duyacakları tüm bilgileri onlara sağlamak sizin sorumluluğunuz. Biliyorum ki Nic ile bu konuda kesinlikle aynı düşüncedeyiz.

Eğer bir evde uzun etek iki sene sonra kısa etek, dört sene sonra bluz, altı sene sonra şilte, sekiz sene sonra yorgan yüzü olmamışsa, o evin çocuklarında hayata karşı tutumluluk, doğaya ve insana karşı derin bir sorumluluk gelişmesi zordur.

Bir aile kurmak onun gözünde bir devlet kurmak kadar ehemmiyetli bir işti.

Büyütülecek beş çocuğu olan bir adam, hayata karşı bir kayıtsız seyirci mevkiinde kalamazdı.

Üç kuşağın aynı anda bindiği tahteravallinin ortasında, oyuncağın iki tarafını yaşatmaya çalışmakla meşguldum.

Valilik abartılmamalı. Her görev önemlidir. Önemli olan geldiğin konumun yükseklik derecesi değil, yaptığın iş ne olursa olsun onun en iyisini yapmaktır. Ben de işimi yapmaya çalışıyorum.

Zenginlik yarattığınız zaman, bir iş hakkında düşündüğünüz gibi hayırseverlik düşünün.

Bir çocuk hatalı davranıyorsa önce ailesine bakmak gerekir.

Bir çocuğun eğitimi, o doğmadan en az yüz yıl önce başlamalıdır.

Hanımınız, sizin anne babanıza saygı göstermeli ama onlara hizmet etmesi gereken o değil, sizsiniz.

Aşk bir acı kaynağı, aşksız cinsel haz birkaç dakikalık bir zevk; evlilik hepsinden beter; baba olmanın gururu bir sürü musibeti beraberinde getiriyor, bir evi yönetmek hancılık gibi bir şey.

Yapılması gereken şeyler vardır. Bunlar yapılır, bir daha da sözü edilmez.

Üzerine aldığın her şeye, büyük ihtimam göster.

Çocukları tehlikeye düştüğünde yardımına koşmazlarsa neye yarardı anneler, babalar!

16 yaşında evi terk ederken döndüm ve babama dedim ki: "Artık evin reisi sensin"

Anne ve babalar da çocuklarının beyinlerini işlemeden kendi hallerine bırakırlarsa, orada da istenmeyen huy ve davranışlar baş gösterir.

Karısı ve çocukları olan, kaderin eline rehineler vermiştir.

Bazen söylemeye çalıştığım şeyler insanları üzebiliyor. Ben rapçiden önce bir babayım.

Büyük bir servete sahip olan bir kişi, o servetinden bir kısmını akrabalarına inmesine izin vermelidir.