Zâten inancımız olmasa, vâr olmanın anlamı anlamsızlıktan başka bir anlama gelir miydi?

Yaşamayı sürdürmek sadece nefes almayı sürdürmek değildir. Kimse kayıtsızlıkla yaşamayı beceremez; bazı şeyleri seversin, bazılarından da nefret edersin; öfkelenir ya da hayranlık duyarsın. Bu, yaşamın değerlerini kabullendiğinin bir kanıtıdır.

Hayat, ona ilgi duyan herkes için bir anlam ifade eder.

İnsanların çoğu, yaşanmamış bir hayattan ölüyor.

Mücadele etmeyen bir adam yaşamıyor, hayatta kalıyor.

Yalnızca yaşamak bile, başlı başına bir çığlıktır.

Hiçbir şey olmamak ve hiçbir şeyi sevmemek, aynı şeylerdir.

Bir kadın olmadan yaşanmayacağı doğru değildir. Bir kadın olmadan yaşanmış olunmaz sadece.

Yaşamak sözlük sayfalarında kalmış adınız mı.

Her insanın tek bir yaşamı vardır.

Doğru, yaşamayı seviyoruz; ona alışmış olduğumuzdan değil ama sevmeye alışmış olduğumuzdan.

Sevmeden yaşamak yaşamak değildir. Az sevmek ise sürüklenmektir.

Çoğu insan düşünmeden nasıl yaşar? Dünyada çok insan var, onları sokakta fark etmiş olmalısın, nasıl yaşıyorlar? Sabah kıyafetlerini giyecek gücü nasıl elde edersin?

Eğer yaşam iyi değilse, o zaman bu dünyada neyin değeri olabilir? Çünkü var olmak hareket etmektir, yaşamaktır; oysa yaşamı kısıtlayan her şey, varlığın da kısıtlamasıdır.

İnsan, anlamsız bir hayata katlanamaz.

Doğduğumuz dünya çok acımasız, ama aynı zamanda ilahi bir güzelliği var. Anlamlı oluşunun mu yoksa anlamsızlığının mı ağır bastığına karar vermek insanın yapısına bağlı.

Tek ciddi girişim yaşamaktır.

Sınırı yok bu hiçlik mertebesinin. Tarifi yok dünyadaki sahipsizliğimin.

Terk-i diyâr eylesem olmaz, kalsam her şey sabrımı zorlar; ne yapacağımı bilemedim... Hadi diyelim her şeyden caysam, varlık benden caymaz haspam, ne yapmalıyım bilemedim.

Kimler önüne geçebilir zamanın akışının? Cümlelerimin noktalarına kaç zamanda ulaşırım?